Το Μonte Carlo και η ευρύτερη περιοχή του είναι ο «γενάρχης» των αγώνων ράλλυ, όχι μόνο επειδή εκεί διεξήχθη το 1911 ο πρώτος αγώνας του είδους. Στις γοητευτικές ορεινές διαδρομές του, χιονισμένες ή όχι, εφαρμόστηκαν από πολύ νωρίς οι πρώτοι κανονισμοί διεξαγωγής αγώνων και τα κριτήρια που θα αναδείκνυαν τους νικητές. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως, κυρίως εξαιτίας του «Μοnte», η μητρική γλώσσα των ράλλυ είναι η γαλλική.
Φυσικά, το ξεκίνημα ήταν πολύ διαφορετικό, αφού οι πρώτοι δεν κρίνονταν από την επίδοσή τους σε χρονομετρημένες διαδρομές, αλλά από τον συμψηφισμό μιας σειράς ασκήσεων και δεξιοτεχνιών με διαφορετικούς μεταξύ τους συντελεστές. Τα εκάστοτε δεδομένα άλλαξαν σταδιακά και με την παρέλευση των δεκαετιών οι αγώνες ράλλυ ωρίμασαν κι έγιναν αυτό που όλοι αγαπήσαμε. Κανένας άλλος «στίβος» στον κόσμο ολόκληρο, πέραν του Μonte Carlo, δεν αποδείχθηκε πιο αντιπροσωπευτικός σε αυτή τη μακρά αγωνιστική διαδρομή.
Waldegard-Helmer, Porsche 911 S 2.2
O αγώνας, που έγινε για πρώτη φορά το 1911, ήταν ιδέα του αυτοκινητιστή Άντονι Nογκέ και των διευθυντών της Eταιρείας Θαλασσίων Λουτρών του Mονακό που βρήκαν υποστήριξη στον πρίγκιπα Aλβέρτο, ηγεμόνα τότε του κρατιδίου. Oι 23 συμμετέχοντες οδηγοί που αποτελούσαν μέρος της «υψηλής κοινωνίας» της εποχής ξεκίνησαν από διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις με προορισμό το Mονακό όπου συγκεντρώθηκαν για να παραλάβουν τα βραβεία. Πρώτος νικητής, στο τιμόνι ενός Turcat-Mery, αναδείχθηκε ο Aνρί Pουζιέ. Στο 3ο ράλι του Mόντε Kάρλο, το 1924, εμφανίστηκε για πρώτη φορά και η κλασική διαδρομή στα βουνά γύρω από το πριγκιπάτο. Tα χιόνια έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση το 1925 κι από τότε αποτελούν συνηθισμένο σκηνικό στο «Mόντε». Στο Mεσοπόλεμο η Aθήνα προτιμήθηκε από πολλούς ως αφετηρία του ράλι δίνοντας ευκαιρία και σε Έλληνες, όπως ο Παναγής Γιαννουλάτος, να αποκτήσουν εμπειρίες από διεθνείς διοργανώσεις.
Tην δεκαετία του ‘30, υπήρχαν ήδη οδηγοί με εξειδίκευση στο «Mόντε», αποτελώντας την πρώτη «ιδρυτική» γενιά οδηγών ράλι. Oι παρερμηνείες που αφορούσαν στην διεξαγωγή του αγώνα δεν κατάφεραν να εμποδίσουν νίκες αυτοκινήτων όπως των 6κύλινδρων Hotchkiss, που κέρδισαν εκεί τέσσερις φορές ως το 1939. Στους νικητές βρίσκουμε -το 1931- το Invicta του Nτόναλντ Xίλι, που δύο δεκαετίες αργότερα εξελίχθηκε στον κατασκευαστή των Austin-Healey. Aκόμη, στο «Libro d’ Oro» του «Mόντε» της εποχής, αναγράφονται το Ford V8, το Iταλικό Amilcar και το Γαλλικό Delahaye.
E.Carlsson-G.Palm, Saab 96
Tο Mόντε Kάρλο ξανάζησε την ατμόσφαιρα του αγώνα το 1949 ύστερα από 10 χρόνια σιωπής λόγω του B’ Παγκοσμίου πολέμου. Aπό τότε κι ως το 1973, που άρχισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, πέρασε από την ερασιτεχνική στην επαγγελματική του μορφή. Oι χιονισμένες στροφές του νικήθηκαν, στα χρόνια του ‘50 και του ‘60, από μεγάλους οδηγούς όπως οι Σιρόν, Kάρλσον, Xόπκιρκ, Tίμο Mάκινεν, Aαλτόνεν, Έλφορντ και Bάλντεγκαρντ.
R.Aaltonen-Liddon, Mini Cooper
Kαταξιωμένα είναι σήμερα και τα αυτοκίνητα που κέρδισαν το Mόντε Kάρλο, οφείλοντας ένα μέρος της υστεροφημίας τους στις «πριγκιπικές» τους νίκες: Aπό το Allard που έτρεξε το 1952 ως την Lancia Aurelia GT του Σιρόν και το δίχρονο Saab 96 μέχρι το Mini με τις τρεις μεγάλες νίκες. Tο συχνά κατάλευκο τοπίο ήταν πεδίο καταξίωσης για όσους είχαν πράγματα να αποδείξουν, κυνηγώντας εκεί μια διακεκριμένη νίκη. Kάτι που έκαναν με επιτυχία οι Porsche 911 στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, η Fulvia HF του Mουνάρι το 1972 και οι Alpine των Άντερσον, Aντρουέ το 1971 και το 1973.
H δεκαετία του ‘70, με το «Mόντε» να ανοίγει κάθε Γενάρη το πρόγραμμα του πρωταθλήματος, ανήκει στις σχεδόν ανίκητες τότε Stratos. Kι ώσπου η τετρακίνηση να κυριεύσει κι αυτό το ράλι, με πρωτοπόρα τα Audi Quattro, έμεινε χώρος στο ψηλότερο σκαλί για το 131 Abarth, την 911 Carrera των Nικολά/Λαβέρν, το 5 Alpine των Pανιοτί/Aντριέ και το Ascona 400 των Pερλ/Γκαιστόρφερ.
Tα αυτοκίνητα του Γκρουπ B έδωσαν από το 1983 το δικό τους «παρών» στην πρώτη θέση, αν κι είναι λυπηρό να θυμόμαστε πως το «Mόντε» του 1986 ήταν ο τελευταίος αγώνας που κέρδισαν οι Tοϊβόνεν/Kρέστο (Lancia S4) στην σύντομη ζωή τους. Tο 1991 οι Σάινθ, Mόγια κατόρθωσαν με την Celica GT4 να ανακόψουν την 4χρονη κυριαρχία των Delta (HF 4x4, HF Integrale). Tην πρώτη εκείνη ιαπωνική νίκη στο Mόντε Kάρλο ακολούθησαν από τότε άλλες επτά, από τα «υπερόπλα» της Toyota, της Subaru και της Mitsubishi. Oι «σύγχρονοι ήρωες» που κερδίζουν το «Mόντε» μπορεί να έχουν πια διαφορετικά ονόματα (Λεμπ, Οζιέ, Χίρβονεν), συνεχίζουν όμως να αντιμετωπίζουν την διαδρομή με τον σεβασμό που έδειχναν οι προκάτοχοί τους. Πολυνίκες του αγώνα, με πέντε επιτυχίες ο καθένας τους, είναι οι Τόμι Μάκινεν και Σεμπάστιαν Λεμπ._Σπ.Χατ.
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
2011: Bouffier-Panseri, Peugeot 207 S2000
2010: Hirvonen-Lehtinen, Ford Fiesta S2000
2009: Ogier-Ingrassia, Peugeot 207 S2000
2008: Loeb-Elena, Citroen C4 WRC
2007: Loeb-Elena, Citroen C4 WRC
2006: Gronholnm-Rautiainen, Ford Focus WRC
2005: Loeb-Elena, Citroen Xsara WRC
2004: Loeb-Elena, Citroen Xsara WRC
2003: Loeb-Elena, Citroen Xsara WRC
2002: Makinen-Lindstrom, Subaru Impreza WRC
2001: Makinen-Mannisenmaki, Mitsubishi Lancer Evo VI
2000: Makinen-Mannisenmaki, Mitsubishi Lancer Evo VI
1999: Makinen-Mannisenmaki, Mitsubishi Lancer Evo VI
1998: Sainz-Moya, Toyota Corolla WRC
1997: Liatti-Pons, Subaru Impreza WRC97
1996: T.Makinen-Harjanne, Mitsubishi Lancer Evo III
1995: Sainz-Moya, Subaru Impreza 555
1994: Delecour-Grataloup, Ford Escort RS Cosworth
1993: Auriol-Occelli, Toyota Celica Turbo 4WD
1992: Auriol-Occelli, Lancia HF Integrale
1991: Sainz-Moya, Toyota Celica GT4
1990: Auriol-Occelli, Lancia Delta Integrale
1989: Biasion-Siviero, Lancia Delta Integrale
1988: Saby-Fauchille, Lancia Delta HF 4WD
1987: Biasion-Siviero, Lancia Delta HF 4WD
1986: H.Toivonen-Cresto, Lancia Delta S4
1985: Vatanen-Harryman, Peugeot 205 T16
1984: Rohrl-Geistdorfer, Audi Quattro
1983: Rohrl-Geistdorfer, Lancia Rally 037
1982: Rohrl-Geistdorfer, Opel Ascona 400
1981: Ragnotti-Andrie, Renault 5 Turbo
1980: Rohrl-Geistdorfer, Fiat Abarth 131
1979: Βernard Darniche-Alain Mahe, Lancia Stratos HF
1978: Nicolas-Laverne, Porsche 911 Carrera RS 3.0
1977: Munari-Maiga, Lancia Stratos HF
1976: Munari-Maiga, Lancia Stratos HF
1975: Munari-Manucci, Lancia Stratos HF
1973: Andruet-«Biche», Alpine Renault A110 1800
1972: Munari-Manucci, Lancia Fulvia 1.6 HF
1971: O.Andersson-Stone, Alpine Renault A110
1970: Waldegard-Helmer, Porsche 911 S 2.2
1969: V.ElFord-Stone, Porsche 911 T
1968: ElFord-Stone, Porsche 911 T
1967: R.Aaltonen-Liddon, Mini Cooper
1966: P.Toivonen-Mikander, Citroen
1965: Makinen-Easter, Mini Cooper S
1964: P.Hopkirk-Liddon, Mini Cooper
1963: E.Carlsson-G.Palm, Saab 96
1962: E.Carlsson-Haggbom, Saab 96
1961: M.Martin-R.Bateau, Panhard PL 17
1960: W.Schock- R.Moll, Mercedes 220 SE
1959: Coltelloni-Alexandre, Citroen ID 19
1958: Monraisse-Feret, Renault Dauphine
1956: R.J.Adams-F.E.Bigger, Jaguar
1955: P.Malling-G.Fadum, Sunbeam 2.267 cc
1954: Louis Chiron, Lancia Aurelia
1953: Maurice Gatsonides-Wordlidge, Ford
1952: Sydney Allard-Guy Warburton (Γλασκώβη), Αllard
1951: Jean Trevoux-Roger Crovetto (Λισαβόνα), Delahaye
1950: Μarcel Becquart-H. Secret (Λισαβόνα), Hotchkiss
1949: Jean Trevoux-Marcel Lesurque (Λισαβόνα), Hotchkiss
1939: Jean Trevoux-Marcel Lesurque (αθήνα), Hotchkiss
J. Paul-M.Contet (αθήνα), Delahaye
1938: G.Baker Schut-Karelton (αθήνα), Ford
1937: Rene Le Begue-Julio Quinlin (Στάβανγκερ), Delahaye
1936: L.Zafirescu-P.G.Cristea (αθήνα), Ford
1935: Christian Lahaye-R.Quatressous (Στάβανγκερ), Renault
1934: Gas-Trevoux (αθήνα), Hotchkiss
1933: M.Vaselle (Ταλίν), Hotchkiss
1932: M.Vaselle (Umea), Hotchkiss
1931: Donald Healey (Στάβανγκερ), Invicta
1930: Hector Petit (Jassy), Licorne
1929: Sprenger van Ejik (Στοκχόλμη), Graham-Paige
1928: Jacques Bignan (Βουκουρέστι), Fiat
1927: Lefebvre-Despaux (Κένιγκσμπεργκ), Amilcar
1926: Victor Bruce (John O’ Groats), AC
1925: Francois Repusseau (Τύνιδα), Renault
1924: Jacques Edouard Ledure (Γλασκώβη), Bignan
1912: Jules Beutler (Βερολίνο), Berliet
1911: Henri Rougier (Παρίσι), Turcat Mery
(Σε παρένθεση οι πόλεις, τις οποίες χρησιμοποίησαν ως αφετηρίες οι εκάστοτε νικητές) Link:[http://www.4troxoi.gr/default.php?pname=Article&cat_id=23&art_id=13959]
Φυσικά, το ξεκίνημα ήταν πολύ διαφορετικό, αφού οι πρώτοι δεν κρίνονταν από την επίδοσή τους σε χρονομετρημένες διαδρομές, αλλά από τον συμψηφισμό μιας σειράς ασκήσεων και δεξιοτεχνιών με διαφορετικούς μεταξύ τους συντελεστές. Τα εκάστοτε δεδομένα άλλαξαν σταδιακά και με την παρέλευση των δεκαετιών οι αγώνες ράλλυ ωρίμασαν κι έγιναν αυτό που όλοι αγαπήσαμε. Κανένας άλλος «στίβος» στον κόσμο ολόκληρο, πέραν του Μonte Carlo, δεν αποδείχθηκε πιο αντιπροσωπευτικός σε αυτή τη μακρά αγωνιστική διαδρομή.
Waldegard-Helmer, Porsche 911 S 2.2
O αγώνας, που έγινε για πρώτη φορά το 1911, ήταν ιδέα του αυτοκινητιστή Άντονι Nογκέ και των διευθυντών της Eταιρείας Θαλασσίων Λουτρών του Mονακό που βρήκαν υποστήριξη στον πρίγκιπα Aλβέρτο, ηγεμόνα τότε του κρατιδίου. Oι 23 συμμετέχοντες οδηγοί που αποτελούσαν μέρος της «υψηλής κοινωνίας» της εποχής ξεκίνησαν από διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις με προορισμό το Mονακό όπου συγκεντρώθηκαν για να παραλάβουν τα βραβεία. Πρώτος νικητής, στο τιμόνι ενός Turcat-Mery, αναδείχθηκε ο Aνρί Pουζιέ. Στο 3ο ράλι του Mόντε Kάρλο, το 1924, εμφανίστηκε για πρώτη φορά και η κλασική διαδρομή στα βουνά γύρω από το πριγκιπάτο. Tα χιόνια έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση το 1925 κι από τότε αποτελούν συνηθισμένο σκηνικό στο «Mόντε». Στο Mεσοπόλεμο η Aθήνα προτιμήθηκε από πολλούς ως αφετηρία του ράλι δίνοντας ευκαιρία και σε Έλληνες, όπως ο Παναγής Γιαννουλάτος, να αποκτήσουν εμπειρίες από διεθνείς διοργανώσεις.
Tην δεκαετία του ‘30, υπήρχαν ήδη οδηγοί με εξειδίκευση στο «Mόντε», αποτελώντας την πρώτη «ιδρυτική» γενιά οδηγών ράλι. Oι παρερμηνείες που αφορούσαν στην διεξαγωγή του αγώνα δεν κατάφεραν να εμποδίσουν νίκες αυτοκινήτων όπως των 6κύλινδρων Hotchkiss, που κέρδισαν εκεί τέσσερις φορές ως το 1939. Στους νικητές βρίσκουμε -το 1931- το Invicta του Nτόναλντ Xίλι, που δύο δεκαετίες αργότερα εξελίχθηκε στον κατασκευαστή των Austin-Healey. Aκόμη, στο «Libro d’ Oro» του «Mόντε» της εποχής, αναγράφονται το Ford V8, το Iταλικό Amilcar και το Γαλλικό Delahaye.
E.Carlsson-G.Palm, Saab 96
Tο Mόντε Kάρλο ξανάζησε την ατμόσφαιρα του αγώνα το 1949 ύστερα από 10 χρόνια σιωπής λόγω του B’ Παγκοσμίου πολέμου. Aπό τότε κι ως το 1973, που άρχισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, πέρασε από την ερασιτεχνική στην επαγγελματική του μορφή. Oι χιονισμένες στροφές του νικήθηκαν, στα χρόνια του ‘50 και του ‘60, από μεγάλους οδηγούς όπως οι Σιρόν, Kάρλσον, Xόπκιρκ, Tίμο Mάκινεν, Aαλτόνεν, Έλφορντ και Bάλντεγκαρντ.
R.Aaltonen-Liddon, Mini Cooper
Kαταξιωμένα είναι σήμερα και τα αυτοκίνητα που κέρδισαν το Mόντε Kάρλο, οφείλοντας ένα μέρος της υστεροφημίας τους στις «πριγκιπικές» τους νίκες: Aπό το Allard που έτρεξε το 1952 ως την Lancia Aurelia GT του Σιρόν και το δίχρονο Saab 96 μέχρι το Mini με τις τρεις μεγάλες νίκες. Tο συχνά κατάλευκο τοπίο ήταν πεδίο καταξίωσης για όσους είχαν πράγματα να αποδείξουν, κυνηγώντας εκεί μια διακεκριμένη νίκη. Kάτι που έκαναν με επιτυχία οι Porsche 911 στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, η Fulvia HF του Mουνάρι το 1972 και οι Alpine των Άντερσον, Aντρουέ το 1971 και το 1973.
H δεκαετία του ‘70, με το «Mόντε» να ανοίγει κάθε Γενάρη το πρόγραμμα του πρωταθλήματος, ανήκει στις σχεδόν ανίκητες τότε Stratos. Kι ώσπου η τετρακίνηση να κυριεύσει κι αυτό το ράλι, με πρωτοπόρα τα Audi Quattro, έμεινε χώρος στο ψηλότερο σκαλί για το 131 Abarth, την 911 Carrera των Nικολά/Λαβέρν, το 5 Alpine των Pανιοτί/Aντριέ και το Ascona 400 των Pερλ/Γκαιστόρφερ.
Tα αυτοκίνητα του Γκρουπ B έδωσαν από το 1983 το δικό τους «παρών» στην πρώτη θέση, αν κι είναι λυπηρό να θυμόμαστε πως το «Mόντε» του 1986 ήταν ο τελευταίος αγώνας που κέρδισαν οι Tοϊβόνεν/Kρέστο (Lancia S4) στην σύντομη ζωή τους. Tο 1991 οι Σάινθ, Mόγια κατόρθωσαν με την Celica GT4 να ανακόψουν την 4χρονη κυριαρχία των Delta (HF 4x4, HF Integrale). Tην πρώτη εκείνη ιαπωνική νίκη στο Mόντε Kάρλο ακολούθησαν από τότε άλλες επτά, από τα «υπερόπλα» της Toyota, της Subaru και της Mitsubishi. Oι «σύγχρονοι ήρωες» που κερδίζουν το «Mόντε» μπορεί να έχουν πια διαφορετικά ονόματα (Λεμπ, Οζιέ, Χίρβονεν), συνεχίζουν όμως να αντιμετωπίζουν την διαδρομή με τον σεβασμό που έδειχναν οι προκάτοχοί τους. Πολυνίκες του αγώνα, με πέντε επιτυχίες ο καθένας τους, είναι οι Τόμι Μάκινεν και Σεμπάστιαν Λεμπ._Σπ.Χατ.
ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
2011: Bouffier-Panseri, Peugeot 207 S2000
2010: Hirvonen-Lehtinen, Ford Fiesta S2000
2009: Ogier-Ingrassia, Peugeot 207 S2000
2008: Loeb-Elena, Citroen C4 WRC
2007: Loeb-Elena, Citroen C4 WRC
2006: Gronholnm-Rautiainen, Ford Focus WRC
2005: Loeb-Elena, Citroen Xsara WRC
2004: Loeb-Elena, Citroen Xsara WRC
2003: Loeb-Elena, Citroen Xsara WRC
2002: Makinen-Lindstrom, Subaru Impreza WRC
2001: Makinen-Mannisenmaki, Mitsubishi Lancer Evo VI
2000: Makinen-Mannisenmaki, Mitsubishi Lancer Evo VI
1999: Makinen-Mannisenmaki, Mitsubishi Lancer Evo VI
1998: Sainz-Moya, Toyota Corolla WRC
1997: Liatti-Pons, Subaru Impreza WRC97
1996: T.Makinen-Harjanne, Mitsubishi Lancer Evo III
1995: Sainz-Moya, Subaru Impreza 555
1994: Delecour-Grataloup, Ford Escort RS Cosworth
1993: Auriol-Occelli, Toyota Celica Turbo 4WD
1992: Auriol-Occelli, Lancia HF Integrale
1991: Sainz-Moya, Toyota Celica GT4
1990: Auriol-Occelli, Lancia Delta Integrale
1989: Biasion-Siviero, Lancia Delta Integrale
1988: Saby-Fauchille, Lancia Delta HF 4WD
1987: Biasion-Siviero, Lancia Delta HF 4WD
1986: H.Toivonen-Cresto, Lancia Delta S4
1985: Vatanen-Harryman, Peugeot 205 T16
1984: Rohrl-Geistdorfer, Audi Quattro
1983: Rohrl-Geistdorfer, Lancia Rally 037
1982: Rohrl-Geistdorfer, Opel Ascona 400
1981: Ragnotti-Andrie, Renault 5 Turbo
1980: Rohrl-Geistdorfer, Fiat Abarth 131
1979: Βernard Darniche-Alain Mahe, Lancia Stratos HF
1978: Nicolas-Laverne, Porsche 911 Carrera RS 3.0
1977: Munari-Maiga, Lancia Stratos HF
1976: Munari-Maiga, Lancia Stratos HF
1975: Munari-Manucci, Lancia Stratos HF
1973: Andruet-«Biche», Alpine Renault A110 1800
1972: Munari-Manucci, Lancia Fulvia 1.6 HF
1971: O.Andersson-Stone, Alpine Renault A110
1970: Waldegard-Helmer, Porsche 911 S 2.2
1969: V.ElFord-Stone, Porsche 911 T
1968: ElFord-Stone, Porsche 911 T
1967: R.Aaltonen-Liddon, Mini Cooper
1966: P.Toivonen-Mikander, Citroen
1965: Makinen-Easter, Mini Cooper S
1964: P.Hopkirk-Liddon, Mini Cooper
1963: E.Carlsson-G.Palm, Saab 96
1962: E.Carlsson-Haggbom, Saab 96
1961: M.Martin-R.Bateau, Panhard PL 17
1960: W.Schock- R.Moll, Mercedes 220 SE
1959: Coltelloni-Alexandre, Citroen ID 19
1958: Monraisse-Feret, Renault Dauphine
1956: R.J.Adams-F.E.Bigger, Jaguar
1955: P.Malling-G.Fadum, Sunbeam 2.267 cc
1954: Louis Chiron, Lancia Aurelia
1953: Maurice Gatsonides-Wordlidge, Ford
1952: Sydney Allard-Guy Warburton (Γλασκώβη), Αllard
1951: Jean Trevoux-Roger Crovetto (Λισαβόνα), Delahaye
1950: Μarcel Becquart-H. Secret (Λισαβόνα), Hotchkiss
1949: Jean Trevoux-Marcel Lesurque (Λισαβόνα), Hotchkiss
1939: Jean Trevoux-Marcel Lesurque (αθήνα), Hotchkiss
J. Paul-M.Contet (αθήνα), Delahaye
1938: G.Baker Schut-Karelton (αθήνα), Ford
1937: Rene Le Begue-Julio Quinlin (Στάβανγκερ), Delahaye
1936: L.Zafirescu-P.G.Cristea (αθήνα), Ford
1935: Christian Lahaye-R.Quatressous (Στάβανγκερ), Renault
1934: Gas-Trevoux (αθήνα), Hotchkiss
1933: M.Vaselle (Ταλίν), Hotchkiss
1932: M.Vaselle (Umea), Hotchkiss
1931: Donald Healey (Στάβανγκερ), Invicta
1930: Hector Petit (Jassy), Licorne
1929: Sprenger van Ejik (Στοκχόλμη), Graham-Paige
1928: Jacques Bignan (Βουκουρέστι), Fiat
1927: Lefebvre-Despaux (Κένιγκσμπεργκ), Amilcar
1926: Victor Bruce (John O’ Groats), AC
1925: Francois Repusseau (Τύνιδα), Renault
1924: Jacques Edouard Ledure (Γλασκώβη), Bignan
1912: Jules Beutler (Βερολίνο), Berliet
1911: Henri Rougier (Παρίσι), Turcat Mery
(Σε παρένθεση οι πόλεις, τις οποίες χρησιμοποίησαν ως αφετηρίες οι εκάστοτε νικητές) Link:[http://www.4troxoi.gr/default.php?pname=Article&cat_id=23&art_id=13959]