Διάλογος παραλίας: (κατά προτίμηση στην Ψαρού της Μυκόνου, ή έστω στην πισίνα του Costa Navarino στην Πύλο).
- Μα καλά, είδες τι γίνεται στο Λονδίνο; λέει η Υβόνη, προσπαθώντας να απλώσει το αντηλιακό της στις καλλίγραμμες γάμπες της.
- Δεν το πιστεύω, απαντά η Νικόλ. Και να σκεφτείς ότι πριν μερικές βδομάδες ήμουν εκεί με τον Νάσο. Ξέρεις είχε πάει για δουλείες και εγώ όλη την ημέρα γύριζα στις βιτρίνες του ενώ το βράδυ βγαίναμε για φαγητό στο Nozomi η το Cipriani και μετά για ποτό στο Zuma.
- Δεν μπορώ να καταλάβω που βρέθηκαν τόσοι πολλοί κουκουλοφόροι να τα σπάνε και να βάζουν φωτιές, συμπληρώνει η Υβόνη.
- Τι να σου πω ούτε και εγώ ξέρω φωνάζει η Νικόλ ενώ ήδη το δροσερό νερό του Αιγαίου έχει τυλίξει το κορμί της.
Υ. Γ. Ο κόσμος έχει αλλάξει είτε βρίσκεσαι στην Αθήνα είτε στο Λονδίνο είτε στη Νέα Υόρκη είτε ακόμη και στο ήσυχο Οσλο. Οι περισσότεροι, είτε πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε απλοί πολίτες προσπαθούν να εξηγήσουν τα φαινόμενα αστικής (με την έννοια της πόλης) βίας με τους όρους των περασμένων δεκαετιών. Έλλειμμα, χρέος, αξιολογήσεις, δημοσιονομική πειθαρχία, ανταγωνιστικότητα, ομόλογα, κέρδη, spreads, cds, ευέλικτη αποσχόληση κ.α..
Πουθενά όμως, στο λεξιλόγιο των ηγετών της κοινωνίας μας, δεν υπάρχει η λέξη ανεργία, ποιότητα ζωής, προοπτική για αξιοπρεπή ζωή, κοινωνική ασφάλεια.
Τα τελευταία 30 χρόνια έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου στον πλανήτη στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Στις ΗΠΑ σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ το 1% του πληθυσμού κατέχει το 40% του πλούτου της χώρας. Σχεδόν ίδια κατάσταση επικρατεί και στις χώρες της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Όλοι έχουν βαλθεί να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει να σωθούν τα πιστωτικά ιδρύματα και να πληρωθούν τα χρέη με κάθε κόστος.
Αν κοιτάξουμε λίγο πιο πίσω στην ιστορία οι λύσεις υπάρχουν.
Το έκανε ο Ρούσβελτ με το New Deal που εσχάτως έχει γίνει καραμέλα στα στόματα των πολιτικών. Όμως κανένας δεν τολμά να εξηγήσει (υπό τον φόβο των αγορών) τι εφαρμόστηκε τότε.
Ας το θυμίσουμε εμείς.
Καταρχήν ξεκίνησε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε έργα υποδομής που έδωσε άμεσα δουλειά σε εκατομμύρια Αμερικανούς.
Καθιερώθηκε με νόμο το οκτάωρο της εργασίας , και θεσμοθετήθηκε το κατώτατο ημερομίσθιο (τότε 1,25$ την ώρα) και απαγορεύτηκε η εργασία σε παιδιά κάτω των 16 ετών. Παράλληλα θεσμοθέτησε με νόμο τα σωματεία των εργαζομένων να διαπραγματεύονται με τους εργοδότες για τις συνθήκες της εργασίας τους και όσοι εργοδότες δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις εισέπρατταν εξοντωτικά πρόστιμα.
Επιδότησε γενναία τους αγρότες να ξαναγυρίσουν στα χωράφια τους τα οποία είχαν εγκαταλείψει για να ζήσουν στις πόλεις .
Καθιέρωσε την κατώτατη σύνταξη για όλους του εργαζόμενους (ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια δούλεψαν ) το γνωστό Social Security Act.
To κράτος εγγυήθηκε και πλήρωσε τα στεγαστικά δάνεια όσων οικογενειών δεν μπορούσαν τα πληρώσουν.
Και τέλος έκοψε την αλυσίδα της μεταβίβασης του πλούτου των εκατομμυριούχων από γενιά σε γενιά επιβάλλοντας φορολογικό συντελεστή στις κληρονομιές ύψους 90%.
Αυτά τα λίγα για να μην αναρωτιούνται η Υβόνη και η Νικόλ πώς βρέθηκαν τόσοι νεαροί κουκουλοφόροι στο γεμάτο λάμψη αγαπημένο τους Λονδίνο. ΠΗΓΗ: protothema.gr Link:[http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=138801]
- Μα καλά, είδες τι γίνεται στο Λονδίνο; λέει η Υβόνη, προσπαθώντας να απλώσει το αντηλιακό της στις καλλίγραμμες γάμπες της.
- Δεν το πιστεύω, απαντά η Νικόλ. Και να σκεφτείς ότι πριν μερικές βδομάδες ήμουν εκεί με τον Νάσο. Ξέρεις είχε πάει για δουλείες και εγώ όλη την ημέρα γύριζα στις βιτρίνες του ενώ το βράδυ βγαίναμε για φαγητό στο Nozomi η το Cipriani και μετά για ποτό στο Zuma.
- Δεν μπορώ να καταλάβω που βρέθηκαν τόσοι πολλοί κουκουλοφόροι να τα σπάνε και να βάζουν φωτιές, συμπληρώνει η Υβόνη.
- Τι να σου πω ούτε και εγώ ξέρω φωνάζει η Νικόλ ενώ ήδη το δροσερό νερό του Αιγαίου έχει τυλίξει το κορμί της.
Υ. Γ. Ο κόσμος έχει αλλάξει είτε βρίσκεσαι στην Αθήνα είτε στο Λονδίνο είτε στη Νέα Υόρκη είτε ακόμη και στο ήσυχο Οσλο. Οι περισσότεροι, είτε πολιτικοί, είτε δημοσιογράφοι, είτε απλοί πολίτες προσπαθούν να εξηγήσουν τα φαινόμενα αστικής (με την έννοια της πόλης) βίας με τους όρους των περασμένων δεκαετιών. Έλλειμμα, χρέος, αξιολογήσεις, δημοσιονομική πειθαρχία, ανταγωνιστικότητα, ομόλογα, κέρδη, spreads, cds, ευέλικτη αποσχόληση κ.α..
Πουθενά όμως, στο λεξιλόγιο των ηγετών της κοινωνίας μας, δεν υπάρχει η λέξη ανεργία, ποιότητα ζωής, προοπτική για αξιοπρεπή ζωή, κοινωνική ασφάλεια.
Τα τελευταία 30 χρόνια έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου στον πλανήτη στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Στις ΗΠΑ σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ το 1% του πληθυσμού κατέχει το 40% του πλούτου της χώρας. Σχεδόν ίδια κατάσταση επικρατεί και στις χώρες της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Όλοι έχουν βαλθεί να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει να σωθούν τα πιστωτικά ιδρύματα και να πληρωθούν τα χρέη με κάθε κόστος.
Αν κοιτάξουμε λίγο πιο πίσω στην ιστορία οι λύσεις υπάρχουν.
Το έκανε ο Ρούσβελτ με το New Deal που εσχάτως έχει γίνει καραμέλα στα στόματα των πολιτικών. Όμως κανένας δεν τολμά να εξηγήσει (υπό τον φόβο των αγορών) τι εφαρμόστηκε τότε.
Ας το θυμίσουμε εμείς.
Καταρχήν ξεκίνησε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε έργα υποδομής που έδωσε άμεσα δουλειά σε εκατομμύρια Αμερικανούς.
Καθιερώθηκε με νόμο το οκτάωρο της εργασίας , και θεσμοθετήθηκε το κατώτατο ημερομίσθιο (τότε 1,25$ την ώρα) και απαγορεύτηκε η εργασία σε παιδιά κάτω των 16 ετών. Παράλληλα θεσμοθέτησε με νόμο τα σωματεία των εργαζομένων να διαπραγματεύονται με τους εργοδότες για τις συνθήκες της εργασίας τους και όσοι εργοδότες δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις εισέπρατταν εξοντωτικά πρόστιμα.
Επιδότησε γενναία τους αγρότες να ξαναγυρίσουν στα χωράφια τους τα οποία είχαν εγκαταλείψει για να ζήσουν στις πόλεις .
Καθιέρωσε την κατώτατη σύνταξη για όλους του εργαζόμενους (ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια δούλεψαν ) το γνωστό Social Security Act.
To κράτος εγγυήθηκε και πλήρωσε τα στεγαστικά δάνεια όσων οικογενειών δεν μπορούσαν τα πληρώσουν.
Και τέλος έκοψε την αλυσίδα της μεταβίβασης του πλούτου των εκατομμυριούχων από γενιά σε γενιά επιβάλλοντας φορολογικό συντελεστή στις κληρονομιές ύψους 90%.
Αυτά τα λίγα για να μην αναρωτιούνται η Υβόνη και η Νικόλ πώς βρέθηκαν τόσοι νεαροί κουκουλοφόροι στο γεμάτο λάμψη αγαπημένο τους Λονδίνο. ΠΗΓΗ: protothema.gr Link:[http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=138801]