Ο Χρήστος Παπουτσής είναι ένας από τους πρωταγωνιστές αυτών των ημερών και, μάλιστα, για λόγο που σίγουρα δεν θα επέλεγε ο ίδιος για να βρίσκεται στη δημοσιότητα: εγκλήματα πάσης φύσεως, δολοφονίες, έξαρση της βίας. Ασφαλώς δεν ευθύνεται ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη για την έξαρση της βίας, αλλά είναι αυτός προς τον οποίο στρέφονται όλοι, όταν όλοι οι άλλοι υπουργοί έχουν αποτύχει ή έχουν παραλείψει να κάνουν το καθήκον τους. Ο Χρήστος Παπουτσής δεν δικαιούται να μην κάνει το καθήκον του, αλλά πρέπει να αναλαμβάνει κάθε στιγμή την πολιτική ευθύνη για κάθε καθυστέρηση ή αποτυχία της αστυνομίας στο καθήκον της.
Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τον αρμόδιο υπουργό, και την κυβέρνηση φυσικά, όταν διαπιστώνουμε ότι ληστές και δολοφόνοι οργιάζουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα, και στο «κάθε» δεν κρύβεται καμία υπερβολή. Είναι περίπου φυσιολογικό να κατηγορούμε την Αστυνομία ότι δεν προλαβαίνει να κυνηγήσει τους εγκληματίες, γιατί ασχολείται με την περιφρούρηση των διαδηλώσεων, με τη φρούρηση των πολιτικών και των μεγαλόσχημων επιχειρηματιών ή δημοσιογράφων, με το να ξηλώνει πινακίδες παρκαρισμένων αυτοκινήτων και να επιτηρεί το κάπνισμα στα μπαράκια του Κολωνακίου. Βέβαια, αν γίνει επίθεση εναντίον πολιτικού με γλάστρα ή με γιαούρτι, πάλι η Αστυνομία θα βρει τον μπελά της και, αν καταστραφούν καταστήματα έπειτα από κάποια διαδήλωση, εννοείται ότι πάλι η Αστυνομία ήταν ανίκανη να προστατεύσει και την περιουσία των πολιτών.
Ο ίδιος ο Χρήστος Παπουτσής ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ είχε συγκρουστεί επανειλημμένα με υπουργούς (κυρίως με τον υπουργό και με τον υφυπουργό Οικονομικών) που επέμεναν στη σκληρή εφαρμογή του Υπουργείου Υγείαςυ σε μια στιγμή που η Ελλάδα αντιμετωπίζει κρίση χρέους, ενώ δεν έχει βγει από την οικονομική κρίση. Τώρα βρίσκεται στην πιο μισητή θέση στο υπουργικό συμβούλιο για τους πολίτες, οι οποίοι είναι θύματα της οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής του μνημονίου. Η αύξηση των κοινωνικών συγκρούσεων είναι φυσιολογικό να παράγει και περισσότερες συγκρούσεις διαδηλωτών και διαμαρτυρομένων με την Αστυνομία.
Αν παραλείψουμε ολόκληρο αυτό το κεφάλαιο της κοινωνικής βίας, το οποίο πονοκεφαλιάζει τον Χρήστο Παπουτσή, ιδίως όταν ένας διαδηλωτής χαροπαλεύει ύστερα από χτυπήματα που δέχτηκε από αστυνομικούς των ΜΑΤ, αν και δεν φορούσε κουκούλα ούτε πετούσε πέτρες, πάλι περισσεύει πολλή βία, με την οποία κάνει καθημερινά παρέα ο υπουργός. Ακόμη και αν παραλείψουμε το κεφάλαιο «Κερατέα», υπάρχει το κεφάλαιο «Πατήσια».
Δικαιολογημένα θεωρήσαμε εντελώς απαράδεκτο να βάφεται με αίμα η μέρα ενός ανθρώπου που βγαίνει το πρωί από το σπίτι του για να μεταφέρει την έγκυο σύζυγό του στο μαιευτήριο να γεννήσει και βρίσκεται δολοφονημένος, όπως συνέβη στην περίπτωση του 44χρονου Μανώλη Καντάρη. Χωρίς να μπαίνει σε αντιπαράθεση ή συμψηφισμό, είναι το ίδιο απαράδεκτο την επόμενη μέρα να βρίσκεται δολοφονημένος ένας 21χρονος μετανάστης από το Μπαγκλαντές, τον οποίο κυνήγησαν πριν τον μαχαιρώσουν οι δολοφόνοι του, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε αν είναι Ελληνες, ξένοι, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου ή ρατσιστές.
Ο Χρήστος Παπουτσής διάλεξε λάθος μέρα για να δηλώσει ότι το πρόβλημα της εγκληματικότητας στην Αθήνα δεν είναι αστυνομικό πρόβλημα. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά ήταν η λάθος δήλωση στη λάθος μέρα. Πιο πειστικός ακούστηκε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ακόμη και ο πρώην δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης, οι οποίοι είπαν ότι, αν το πρόβλημα δεν είναι αστυνομικό, τότε γιατί εξήγγειλαν αστυνομικά μέτρα όπως οι περιπολίες, οι επιχειρήσεις-σκούπα, η δημιουργία χώρων για να συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες και η παράταση του ωραρίου των αστυνομικών ώς τις 3.00 τα ξημερώματα.
Από την άλλη πλευρά, οι αστυνομικοί μπορούν να σαρώσουν μια πλατεία, αλλά σε δύο ώρες θα φύγουν. Δεν μπορούν να κατασκηνώσουν εκεί δύο χρόνια για να εμποδίζουν τους μετανάστες να κατασκηνώσουν εκείνοι! Και όταν μπαίνουν στη χώρα 7.000 παράνομοι μετανάστες τον μήνα, είναι προφανές ότι είναι περισσότεροι και μπορούν να κατασκηνώνουν σε πολλές πλατείες πολλών πόλεων. Το πρόβλημα με τους μετανάστες έγινε αστυνομικό τώρα, στο τέλος μιας πορείας δεκαετιών. Πρώτα επιλέξαμε να επεκτείνουμε τις πόλεις με το αμερικανικό μοντέλο στα προάστια, επιδοτώντας τη χρήση του αυτοκινήτου απέναντι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα προάστια έχουν πολλαπλάσιες ανάγκες για δρόμους, δίκτυα, αποχετεύσεις, νερό, ρεύμα, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, κοινωνική πρόνοια, αστυνόμευση και έτσι δεν περισσεύουν χρήματα για την αναβάθμιση του κέντρου, τη διαπλάτυνση δρόμων, τη δημιουργία πάρκων και πλατειών, καλύτερων σχολείων, νηπιαγωγείων, παιδικών σταθμών, δημόσιων υπηρεσιών, μαζικών μεταφορών και δικτύων επικοινωνίας.
Οταν οι παλιοί κάτοικοι του κέντρου των πόλεων μεταφέρθηκαν στα προάστια, το κενό καταλήφθηκε από μετανάστες, τα άδεια κτίρια έγιναν άσυλο αστέγων, τοξικομανών, εμπόρων ναρκωτικών και κάθε είδους παρανόμων. Οι περισσότεροι από αυτούς είτε είναι άνεργοι είτε είναι παράνομοι, έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και τον περνάνε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες. Η παρουσία τους είναι έντονη και η κατάσταση θυμίζει γκέτο για τους ελάχιστους κατοίκους που θέλουν να «ανακαταλάβουν» τη γειτονιά τους αλλά δεν μπορούν, ούτε με τη βοήθεια της Αστυνομίας.
Η οικονομική κρίση απλώς επιδείνωσε ένα πρόβλημα που υπάρχει και μεγαλώνει εδώ και σαράντα χρόνια. Αλλά όταν λες ότι δεν είναι αστυνομικό πρόβλημα, απλώς υπεκφεύγεις. Η κρίση χρέους και η μείωση των κρατικών δαπανών επιδεινώνουν τα πράγματα και η αύξηση των ανέργων από 10% σε 16% μέσα σε δεκαπέντε μήνες δημιουργεί περισσότερους ανθρώπους που έχουν πολύ «ελεύθερο χρόνο» για σκότωμα. Η ψυχολογική κατάσταση ενός συμβασιούχου ή μερικώς απασχολούμενου ελάχιστα διαφέρει από την ψυχολογία του άνεργου και του απόκληρου, γιατί δεν βοηθάει να ανέβει πάλι το ηθικό του. Οι νέοι που βλέπουν ότι έπειτα από σπουδές δεκαεπτά ετών και ένα ή δύο πτυχία και μεταπτυχιακό θα ψάχνουν να βρουν δουλειά λίγων ωρών με 300 ευρώ τον μήνα, δεν έχουν κίνητρο να παιδευτούν να τελειώσουν το σχολείο και να πιάσουν δουλειά.
Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
Αρκετοί άνθρωποι, ο αριθμός των οποίων όλο και μεγαλώνει, είναι πιο πρόθυμοι να διεκδικήσουν ακόμη και με τη βία τα δικαιώματά τους ή αυτά που θεωρούν δικαιώματά τους. Από την Κερατέα ώς τα Πατήσια, από τις διαδηλώσεις ώς την επίθεση των κουκουλοφόρων στο αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν πιο βίαιη συμπεριφορά, λεκτική βία έξω από τη Βουλή, γιαούρτια ως λιντσάρισμα και οι ένοπλοι εγκληματίες έχουν γίνει πολύ πιο επιθετικοί εναντίον των αστυνομικών.
Σωστά ο Χρήστος Παπουτσής φωνάζει ότι οι αστυνομικοί δεν είναι άλλη μια συμμορία του δρόμου που σπάει κεφάλια και κλωτσάει, γιατί έτσι εξαχρειώνεται στο επίπεδο εκείνων που διώκει. Αλλά πού να βρει το δίκιο του, όταν οι πολίτες απαιτούν εκείνο που συμφώνησαν και πλήρωσαν: αίσθημα ασφάλειας, προστασία της ζωής και της περιουσίας τους. Αν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι αντιμέτωπος με τον φαύλο κύκλο της οικονομικής ύφεσης, ο Χρήστος Παπουτσής είναι αντιμέτωπος με τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής και της κρατικής βίας, η οποία δεν είναι μόνον αστυνομική. ΠΗΓΗ:madata.gr Link:[http://www.madata.gr/epikairotita/social/107413.html]
Καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για τον αρμόδιο υπουργό, και την κυβέρνηση φυσικά, όταν διαπιστώνουμε ότι ληστές και δολοφόνοι οργιάζουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα, και στο «κάθε» δεν κρύβεται καμία υπερβολή. Είναι περίπου φυσιολογικό να κατηγορούμε την Αστυνομία ότι δεν προλαβαίνει να κυνηγήσει τους εγκληματίες, γιατί ασχολείται με την περιφρούρηση των διαδηλώσεων, με τη φρούρηση των πολιτικών και των μεγαλόσχημων επιχειρηματιών ή δημοσιογράφων, με το να ξηλώνει πινακίδες παρκαρισμένων αυτοκινήτων και να επιτηρεί το κάπνισμα στα μπαράκια του Κολωνακίου. Βέβαια, αν γίνει επίθεση εναντίον πολιτικού με γλάστρα ή με γιαούρτι, πάλι η Αστυνομία θα βρει τον μπελά της και, αν καταστραφούν καταστήματα έπειτα από κάποια διαδήλωση, εννοείται ότι πάλι η Αστυνομία ήταν ανίκανη να προστατεύσει και την περιουσία των πολιτών.
Ο ίδιος ο Χρήστος Παπουτσής ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ είχε συγκρουστεί επανειλημμένα με υπουργούς (κυρίως με τον υπουργό και με τον υφυπουργό Οικονομικών) που επέμεναν στη σκληρή εφαρμογή του Υπουργείου Υγείαςυ σε μια στιγμή που η Ελλάδα αντιμετωπίζει κρίση χρέους, ενώ δεν έχει βγει από την οικονομική κρίση. Τώρα βρίσκεται στην πιο μισητή θέση στο υπουργικό συμβούλιο για τους πολίτες, οι οποίοι είναι θύματα της οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής του μνημονίου. Η αύξηση των κοινωνικών συγκρούσεων είναι φυσιολογικό να παράγει και περισσότερες συγκρούσεις διαδηλωτών και διαμαρτυρομένων με την Αστυνομία.
Αν παραλείψουμε ολόκληρο αυτό το κεφάλαιο της κοινωνικής βίας, το οποίο πονοκεφαλιάζει τον Χρήστο Παπουτσή, ιδίως όταν ένας διαδηλωτής χαροπαλεύει ύστερα από χτυπήματα που δέχτηκε από αστυνομικούς των ΜΑΤ, αν και δεν φορούσε κουκούλα ούτε πετούσε πέτρες, πάλι περισσεύει πολλή βία, με την οποία κάνει καθημερινά παρέα ο υπουργός. Ακόμη και αν παραλείψουμε το κεφάλαιο «Κερατέα», υπάρχει το κεφάλαιο «Πατήσια».
Δικαιολογημένα θεωρήσαμε εντελώς απαράδεκτο να βάφεται με αίμα η μέρα ενός ανθρώπου που βγαίνει το πρωί από το σπίτι του για να μεταφέρει την έγκυο σύζυγό του στο μαιευτήριο να γεννήσει και βρίσκεται δολοφονημένος, όπως συνέβη στην περίπτωση του 44χρονου Μανώλη Καντάρη. Χωρίς να μπαίνει σε αντιπαράθεση ή συμψηφισμό, είναι το ίδιο απαράδεκτο την επόμενη μέρα να βρίσκεται δολοφονημένος ένας 21χρονος μετανάστης από το Μπαγκλαντές, τον οποίο κυνήγησαν πριν τον μαχαιρώσουν οι δολοφόνοι του, για τους οποίους δεν γνωρίζουμε αν είναι Ελληνες, ξένοι, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου ή ρατσιστές.
Ο Χρήστος Παπουτσής διάλεξε λάθος μέρα για να δηλώσει ότι το πρόβλημα της εγκληματικότητας στην Αθήνα δεν είναι αστυνομικό πρόβλημα. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά ήταν η λάθος δήλωση στη λάθος μέρα. Πιο πειστικός ακούστηκε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ακόμη και ο πρώην δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης, οι οποίοι είπαν ότι, αν το πρόβλημα δεν είναι αστυνομικό, τότε γιατί εξήγγειλαν αστυνομικά μέτρα όπως οι περιπολίες, οι επιχειρήσεις-σκούπα, η δημιουργία χώρων για να συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες και η παράταση του ωραρίου των αστυνομικών ώς τις 3.00 τα ξημερώματα.
Από την άλλη πλευρά, οι αστυνομικοί μπορούν να σαρώσουν μια πλατεία, αλλά σε δύο ώρες θα φύγουν. Δεν μπορούν να κατασκηνώσουν εκεί δύο χρόνια για να εμποδίζουν τους μετανάστες να κατασκηνώσουν εκείνοι! Και όταν μπαίνουν στη χώρα 7.000 παράνομοι μετανάστες τον μήνα, είναι προφανές ότι είναι περισσότεροι και μπορούν να κατασκηνώνουν σε πολλές πλατείες πολλών πόλεων. Το πρόβλημα με τους μετανάστες έγινε αστυνομικό τώρα, στο τέλος μιας πορείας δεκαετιών. Πρώτα επιλέξαμε να επεκτείνουμε τις πόλεις με το αμερικανικό μοντέλο στα προάστια, επιδοτώντας τη χρήση του αυτοκινήτου απέναντι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα προάστια έχουν πολλαπλάσιες ανάγκες για δρόμους, δίκτυα, αποχετεύσεις, νερό, ρεύμα, σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, κοινωνική πρόνοια, αστυνόμευση και έτσι δεν περισσεύουν χρήματα για την αναβάθμιση του κέντρου, τη διαπλάτυνση δρόμων, τη δημιουργία πάρκων και πλατειών, καλύτερων σχολείων, νηπιαγωγείων, παιδικών σταθμών, δημόσιων υπηρεσιών, μαζικών μεταφορών και δικτύων επικοινωνίας.
Οταν οι παλιοί κάτοικοι του κέντρου των πόλεων μεταφέρθηκαν στα προάστια, το κενό καταλήφθηκε από μετανάστες, τα άδεια κτίρια έγιναν άσυλο αστέγων, τοξικομανών, εμπόρων ναρκωτικών και κάθε είδους παρανόμων. Οι περισσότεροι από αυτούς είτε είναι άνεργοι είτε είναι παράνομοι, έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και τον περνάνε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες. Η παρουσία τους είναι έντονη και η κατάσταση θυμίζει γκέτο για τους ελάχιστους κατοίκους που θέλουν να «ανακαταλάβουν» τη γειτονιά τους αλλά δεν μπορούν, ούτε με τη βοήθεια της Αστυνομίας.
Η οικονομική κρίση απλώς επιδείνωσε ένα πρόβλημα που υπάρχει και μεγαλώνει εδώ και σαράντα χρόνια. Αλλά όταν λες ότι δεν είναι αστυνομικό πρόβλημα, απλώς υπεκφεύγεις. Η κρίση χρέους και η μείωση των κρατικών δαπανών επιδεινώνουν τα πράγματα και η αύξηση των ανέργων από 10% σε 16% μέσα σε δεκαπέντε μήνες δημιουργεί περισσότερους ανθρώπους που έχουν πολύ «ελεύθερο χρόνο» για σκότωμα. Η ψυχολογική κατάσταση ενός συμβασιούχου ή μερικώς απασχολούμενου ελάχιστα διαφέρει από την ψυχολογία του άνεργου και του απόκληρου, γιατί δεν βοηθάει να ανέβει πάλι το ηθικό του. Οι νέοι που βλέπουν ότι έπειτα από σπουδές δεκαεπτά ετών και ένα ή δύο πτυχία και μεταπτυχιακό θα ψάχνουν να βρουν δουλειά λίγων ωρών με 300 ευρώ τον μήνα, δεν έχουν κίνητρο να παιδευτούν να τελειώσουν το σχολείο και να πιάσουν δουλειά.
Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ
Αρκετοί άνθρωποι, ο αριθμός των οποίων όλο και μεγαλώνει, είναι πιο πρόθυμοι να διεκδικήσουν ακόμη και με τη βία τα δικαιώματά τους ή αυτά που θεωρούν δικαιώματά τους. Από την Κερατέα ώς τα Πατήσια, από τις διαδηλώσεις ώς την επίθεση των κουκουλοφόρων στο αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων, όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν πιο βίαιη συμπεριφορά, λεκτική βία έξω από τη Βουλή, γιαούρτια ως λιντσάρισμα και οι ένοπλοι εγκληματίες έχουν γίνει πολύ πιο επιθετικοί εναντίον των αστυνομικών.
Σωστά ο Χρήστος Παπουτσής φωνάζει ότι οι αστυνομικοί δεν είναι άλλη μια συμμορία του δρόμου που σπάει κεφάλια και κλωτσάει, γιατί έτσι εξαχρειώνεται στο επίπεδο εκείνων που διώκει. Αλλά πού να βρει το δίκιο του, όταν οι πολίτες απαιτούν εκείνο που συμφώνησαν και πλήρωσαν: αίσθημα ασφάλειας, προστασία της ζωής και της περιουσίας τους. Αν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι αντιμέτωπος με τον φαύλο κύκλο της οικονομικής ύφεσης, ο Χρήστος Παπουτσής είναι αντιμέτωπος με τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής και της κρατικής βίας, η οποία δεν είναι μόνον αστυνομική. ΠΗΓΗ:madata.gr Link:[http://www.madata.gr/epikairotita/social/107413.html]