Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο 40ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ, το «Wasted Youth» των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Jan Vogel, συναντά το ελληνικό κοινό την Πέμπτη στις 17 Μαρτίου.
Σχετικά links
Wasted Youth: Από 17 Μαρτίου στους κινηματογράφους
Λίγες μέρες πριν το cosmo.gr συνάντησε τον σκηνοθέτη, σεναριογράφο και εν μέρει παραγωγό της ταινίας, τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και παρασκήνια της νέας του δημιουργίας.
Ο ίδιος ανήκει στην νέα γενιά των πολλά υποσχόμενων Ελλήνων κινηματογραφιστών, που με το «Wasted Youth» κάνει την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Η πρώτη το «Bank Bang» με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Είμαστε σίγουροι πως το ίδιο θα συμβεί και με την δεύτερη.
Μετά το «Bank Bang» έρχεται το «Wasted Youth».Μπορούμε να πούμε πως από την κωμωδία πήγατε στην σκληρή καθημερινότητα;
Είναι δύο τελείως διαφορετικές ταινίες αλλά και στις δύο προσπάθησα να είμαι ειλικρινής απέναντι στο θέμα μου και να υπηρετήσω το σενάριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η σκληρή καθημερινότητα δεν αποτελεί είδος ταινίας, οπότε θα μπορούσαμε απλά να το θέσουμε σαν μια στροφή προς το είδος που ξεκίνησα με τις μικρού μήκους ταινίες. Δηλαδή το δράμα. Φυσικά και μέσα στο δράμα μπορείς να έχεις χιουμοριστικές στιγμές και μέσα στην κωμωδία δραματικές. Αυτό το παιχνίδι με γοητεύει και θέλω πάντα να είναι κομμάτι της δουλειάς μου.
Επίσης δεν θέλω να μπω σε στενά καλούπια και να θεωρούμαι δραματικός ή κωμικός σκηνοθέτης. Θέλω ανάλογα με τη διάθεση και την ανάγκη μου να μπορώ να κάνω ταινίες χωρίς να πρέπει να ταυτιστώ με ένα συγκεκριμένο είδος. Είναι δύο τελείως διαφορετικές ταινίες αλλά και στις δύο προσπάθησα να είμαι ειλικρινής απέναντι στο θέμα μου και να υπηρετήσω το σενάριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η σκληρή καθημερινότητα δεν αποτελεί είδος ταινίας, οπότε θα μπορούσαμε απλά να το θέσουμε σαν μια στροφή προς το είδος που ξεκίνησα με τις μικρού μήκους ταινίες. Δηλαδή το δράμα. Φυσικά και μέσα στο δράμα μπορείς να έχεις χιουμοριστικές στιγμές και μέσα στην κωμωδία δραματικές. Αυτό το παιχνίδι με γοητεύει και θέλω πάντα να είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Επίσης δεν θέλω να μπω σε στενά καλούπια και να θεωρούμαι δραματικός ή κωμικός σκηνοθέτης. Θέλω ανάλογα με τη διάθεση και την ανάγκη μου να μπορώ να κάνω ταινίες χωρίς να πρέπει να ταυτιστώ με ένα συγκεκριμένο είδος.
Συν-σκηνοθετήσατε την ταινία με τον γερμανό διευθυντή φωτογραφίας Γιαν Βόγκελ. Πόσο δύσκολο είναι να ενώνονται οι οπτικές και οι σχολές δύο σκηνοθετών και να δουλεύουν πάνω σε μια ταινία;
Με τον Γιαν, πέρα απο την φιλία μας, έχουμε δουλέψει πολύ μαζί, οπότε οι οπτικές και οι σχολές είχαν ενωθεί και είχαν τεσταριστεί. Η διαφορά ήταν στο πως βλέπει ο καθένας την κοινωνία και τους χαρακτήρες της ταινίας, αφού εγώ ζω μέσα σε αυτούς ενώ ο Γιαν είναι περισσότερο επισκέπτης και παρατηρητής της Ελληνικής κοινωνίας. Οι άπειρες ώρες συζήτησης και οι κοινές μας βόλτες με σκοπό την παρατήρηση μας έκαναν να δούμε ο καθένας τα πράγματα από την μεριά του άλλου και τελικά να αποκτήσουμε μια κοινή άποψη απέναντι στο θέμα και τους χαρακτήρες που θα κινηματογραφούσαμε.
Είναι αλήθεια πως όταν ξεκινήσατε τα γυρίσματα, δεν είχατε ολοκληρωμένο σενάριο στα χέρια σας;
Ναι. Ποτέ δεν γράφτηκε ένα σενάριο όπως αυτά που ξέραμε. Ουσιαστικά το γύρισμα βασίστηκε σε σημειώσεις που κρατάγαμε κατά την προεργασία και στις πρόβες – συζητήσεις που είχαν γίνει με τους ηθοποιούς. Στα credits του σεναρίου θα μπορούσαν να εμφανίζονται όλοι οι συντελεστές της ταινίας και σίγουρα τεράστιο ρόλο στην τελική διαμόρφωση έπαιξε ο μοντέρ Γιάννης Χαλκιαδάκης.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν δημιουργό να κάνει κινηματογράφο στην Ελλάδα; Αν αφαιρέσουμε τα χρήματα ποια άλλη δυσκολία υπάρχει;
Οι δυσκολίες που έχουμε στην Ελλάδα δεν είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που έχουν στις άλλες χώρες. Αυτό έχω καταλάβει τόσα χρόνια ταξιδεύοντας και μιλώντας με ξένους κινηματογραφιστές. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία στο Βερολίνο ή στο Μεξικό. Παντού δύσκολο είναι. Εύκολο είναι να μην κάνεις ταινίες και να γκρινιάζεις. Φυσικά και θα μπορούσαν να είναι καλύτερα τα πράγματα, να φτάνουν τα χρήματα στην παραγωγή να υπάρχει μελέτη για την ανάπτυξη των σεναρίων , καλύτερες σχολές κλπ. Στο χέρι μας είναι να τα απαιτήσουμε και να τα καταφέρουμε.
Και για να πάρετε μια μικρή γεύση από την ταινία:
Wasted Youth_official trailer by WastedYouthMovie
Λίγα λόγια για τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο :
Γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και σπούδασε ΜΜΕ και Κινηματογράφο στην Οξφόρδη και στην Αθήνα. Ξεκίνησε δουλεύοντας ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη και το 2003 σκηνοθέτησε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο Εκκρεμές (“Pendulum”), η οποία κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο. Το 2004 σκηνοθέτησε τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο Tender, η οποία συγκέντρωσε πάρα πολλά βραβεία και του έδωσε το διαβατήριο για το Talent Campus του Βερολίνου. Το 2008, έκανε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Bank Bang. ΠΗΓΗ :cosmo.gr Link:[http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/314381.html]
Σχετικά links
Wasted Youth: Από 17 Μαρτίου στους κινηματογράφους
Λίγες μέρες πριν το cosmo.gr συνάντησε τον σκηνοθέτη, σεναριογράφο και εν μέρει παραγωγό της ταινίας, τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και παρασκήνια της νέας του δημιουργίας.
Ο ίδιος ανήκει στην νέα γενιά των πολλά υποσχόμενων Ελλήνων κινηματογραφιστών, που με το «Wasted Youth» κάνει την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Η πρώτη το «Bank Bang» με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Είμαστε σίγουροι πως το ίδιο θα συμβεί και με την δεύτερη.
Μετά το «Bank Bang» έρχεται το «Wasted Youth».Μπορούμε να πούμε πως από την κωμωδία πήγατε στην σκληρή καθημερινότητα;
Είναι δύο τελείως διαφορετικές ταινίες αλλά και στις δύο προσπάθησα να είμαι ειλικρινής απέναντι στο θέμα μου και να υπηρετήσω το σενάριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η σκληρή καθημερινότητα δεν αποτελεί είδος ταινίας, οπότε θα μπορούσαμε απλά να το θέσουμε σαν μια στροφή προς το είδος που ξεκίνησα με τις μικρού μήκους ταινίες. Δηλαδή το δράμα. Φυσικά και μέσα στο δράμα μπορείς να έχεις χιουμοριστικές στιγμές και μέσα στην κωμωδία δραματικές. Αυτό το παιχνίδι με γοητεύει και θέλω πάντα να είναι κομμάτι της δουλειάς μου.
Επίσης δεν θέλω να μπω σε στενά καλούπια και να θεωρούμαι δραματικός ή κωμικός σκηνοθέτης. Θέλω ανάλογα με τη διάθεση και την ανάγκη μου να μπορώ να κάνω ταινίες χωρίς να πρέπει να ταυτιστώ με ένα συγκεκριμένο είδος. Είναι δύο τελείως διαφορετικές ταινίες αλλά και στις δύο προσπάθησα να είμαι ειλικρινής απέναντι στο θέμα μου και να υπηρετήσω το σενάριο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η σκληρή καθημερινότητα δεν αποτελεί είδος ταινίας, οπότε θα μπορούσαμε απλά να το θέσουμε σαν μια στροφή προς το είδος που ξεκίνησα με τις μικρού μήκους ταινίες. Δηλαδή το δράμα. Φυσικά και μέσα στο δράμα μπορείς να έχεις χιουμοριστικές στιγμές και μέσα στην κωμωδία δραματικές. Αυτό το παιχνίδι με γοητεύει και θέλω πάντα να είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Επίσης δεν θέλω να μπω σε στενά καλούπια και να θεωρούμαι δραματικός ή κωμικός σκηνοθέτης. Θέλω ανάλογα με τη διάθεση και την ανάγκη μου να μπορώ να κάνω ταινίες χωρίς να πρέπει να ταυτιστώ με ένα συγκεκριμένο είδος.
Συν-σκηνοθετήσατε την ταινία με τον γερμανό διευθυντή φωτογραφίας Γιαν Βόγκελ. Πόσο δύσκολο είναι να ενώνονται οι οπτικές και οι σχολές δύο σκηνοθετών και να δουλεύουν πάνω σε μια ταινία;
Με τον Γιαν, πέρα απο την φιλία μας, έχουμε δουλέψει πολύ μαζί, οπότε οι οπτικές και οι σχολές είχαν ενωθεί και είχαν τεσταριστεί. Η διαφορά ήταν στο πως βλέπει ο καθένας την κοινωνία και τους χαρακτήρες της ταινίας, αφού εγώ ζω μέσα σε αυτούς ενώ ο Γιαν είναι περισσότερο επισκέπτης και παρατηρητής της Ελληνικής κοινωνίας. Οι άπειρες ώρες συζήτησης και οι κοινές μας βόλτες με σκοπό την παρατήρηση μας έκαναν να δούμε ο καθένας τα πράγματα από την μεριά του άλλου και τελικά να αποκτήσουμε μια κοινή άποψη απέναντι στο θέμα και τους χαρακτήρες που θα κινηματογραφούσαμε.
Είναι αλήθεια πως όταν ξεκινήσατε τα γυρίσματα, δεν είχατε ολοκληρωμένο σενάριο στα χέρια σας;
Ναι. Ποτέ δεν γράφτηκε ένα σενάριο όπως αυτά που ξέραμε. Ουσιαστικά το γύρισμα βασίστηκε σε σημειώσεις που κρατάγαμε κατά την προεργασία και στις πρόβες – συζητήσεις που είχαν γίνει με τους ηθοποιούς. Στα credits του σεναρίου θα μπορούσαν να εμφανίζονται όλοι οι συντελεστές της ταινίας και σίγουρα τεράστιο ρόλο στην τελική διαμόρφωση έπαιξε ο μοντέρ Γιάννης Χαλκιαδάκης.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν δημιουργό να κάνει κινηματογράφο στην Ελλάδα; Αν αφαιρέσουμε τα χρήματα ποια άλλη δυσκολία υπάρχει;
Οι δυσκολίες που έχουμε στην Ελλάδα δεν είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που έχουν στις άλλες χώρες. Αυτό έχω καταλάβει τόσα χρόνια ταξιδεύοντας και μιλώντας με ξένους κινηματογραφιστές. Δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία στο Βερολίνο ή στο Μεξικό. Παντού δύσκολο είναι. Εύκολο είναι να μην κάνεις ταινίες και να γκρινιάζεις. Φυσικά και θα μπορούσαν να είναι καλύτερα τα πράγματα, να φτάνουν τα χρήματα στην παραγωγή να υπάρχει μελέτη για την ανάπτυξη των σεναρίων , καλύτερες σχολές κλπ. Στο χέρι μας είναι να τα απαιτήσουμε και να τα καταφέρουμε.
Και για να πάρετε μια μικρή γεύση από την ταινία:
Wasted Youth_official trailer by WastedYouthMovie
Λίγα λόγια για τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο :
Γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και σπούδασε ΜΜΕ και Κινηματογράφο στην Οξφόρδη και στην Αθήνα. Ξεκίνησε δουλεύοντας ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη και το 2003 σκηνοθέτησε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο Εκκρεμές (“Pendulum”), η οποία κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο. Το 2004 σκηνοθέτησε τη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του με τίτλο Tender, η οποία συγκέντρωσε πάρα πολλά βραβεία και του έδωσε το διαβατήριο για το Talent Campus του Βερολίνου. Το 2008, έκανε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο Bank Bang. ΠΗΓΗ :cosmo.gr Link:[http://www.cosmo.gr/Cinema/Hellas/314381.html]