ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΑΘΗΝΑ >Αθήνα >Αθήνα 3-2011 >Ο καλός μαθητής στο Επί Κολωνώ /

Ο καλός μαθητής στο Επί Κολωνώ



Σε μια μικρή (αλλά περιέργως ακρως λειτουργική) σκηνή συντελείται ένα θεατρικό θαύμα. Ο Stephen King τη δεκαετία του 1980 εξιστόρησε την αλλόκοτη σχέση ενός πιτσιρικά με έναν συνταξιούχο των SS, και στην Αθήνα του 2011 ο Ζαφείρης Χαϊτιδης της έδωσε σάρκα και οστά με τον πιο ατμοσφαιρικό τρόπο.



Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι ειδικός του θεατρου γι’αυτό θα μιλήσω με λόγια απλά και ειλικρινά.

Μπορώ όμως να πω με σιγουριά, έχοντας διαβάσει μια ντουζίνα βιβλία του Stephen King, πως το Apt Pupil (όπως είναι ο αγγλικός τίτλος του βιβλίου) είναι ίσως από τα πιο αριστοτεχνικά δομημένα βιβλία του συγγραφέα.

Ένας 16χρονος αριστούχος μαθητης λυκείου από τις Ηνωμένες Πολιτειες ανακαλύπτει πως ο κατά τα άλλα φιλήσυχος γέρος γείτονας του υπήρξε αξιωματικός της ναζιστικής γερμανίας και καταζητούμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ο King ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας, καταφέρνοντας να απογυμνώσει όλο το politically correct της μεταπολεμικής περιόδου.

Στο Apt Pupil σβηνει σταδιακά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, με τέτοιο τροπο που αποδομείται η εμμονικά μανιχαϊστική θεώρηση της πραγματικοτητας και τελικά καταφέρνοντας να αποδείξει το αυτονόητο:

Η ανθρώπινη φύση όταν απογυμνωθεί από τις όποιες πολιτικές και πολιτισμικές συμβάσεις αναγκαστικά υποτάσσεται στους μεγαλύτερο νόμο της φύσης.

Την επικράτηση του ισχυρότερου.

Τα παιχνίδια εξουσίας είναι στη φύση όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και όλων των πλασμάτων πάνω στη γη. Είναι κανόνας και πάνω σ’αυτον έχει στηριχθεί όλη η πορεία της παγκόσμιας ιστορίας.

Πάνω σε αυτόν τον καμβά λοιπόν δούλεψαν οι συντελεστές της παράστασης στο θέατρο Επί Κολωνώ και παρουσίασαν ένα έργο που μένει πιστό στο πνεύμα του Stephen King και αυτού που ήθελε να παρουσίασει.

Μια ιστορία σκοτεινή και σκληρή που δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης, ποιος ειναι ο καλός και ποιος ο κακός.

Στους δύο βασικούς ρόλους, του μαθητη και του πρώην ναζιστή, βρέθηκαν δύο ηθοποιοί που κερδίζουν πόντους για τελείως διαφορετικούς λόγους.

Ο Νέιθαν Τόμας που υποδύεται τον 16χρονο μαθητή κερδίζει κυρίως στην εικονα. Είναι λες και ο King είχε στο μυαλό του τη μορφή του Τόμας όταν έγραφε το χαρακτήρα του Τομ Μπόουντεν.

Από την άλλη, ο Μελέτης Γεωργιάδης κερδίζει γιατί καταφέρνει μια ερμηνεία που θα ζήλευε ακόμα και ο Ίαν ΜακΚέλεν που έχει υποδυθεί τον ίδιο ρόλο στην ομώνυμη ταινία. Με μια αφοπλιστική φυσικότητα, ο Γεωργιάδης κινείται και ερμηνεύει πάνω στη σκηνή έναν χαρακτήρα που μερικές φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά είναι όντως ο Κερτ Ντουσαντερ.

Και ο δυο τους όμως καταφέρνουν να πετύχουν αυτό που εξαρχής ήθελε (υποθέτω) ο συγγραφέας: Να ειναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ξεχώρισε και ο Νίκος Παντελίδης στο διπλό ρόλο του πατέρα του 16χρονου και του άστεγου, που ομολογώ ότι αρχικά δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι οι δυο αυτοί ρολοι παίζονταν από τον ίδιο άνθρωπο (αν και βρισκόμασταν σχεδόν στο μισό μέτρο απόσταση).

Τέλος, ο Δημήτρης Καρανίκας στο διπλό ρολο του καθηγητή Φρεντς και του νοσοκόμου κατάφερε να αποδώσει τον υποστηρικτό αλλά σημαντικότατο ρολο στην ιστορία.

Αυτό που όμως νομίζω πρωταγωνίστησε περισσότερο και πάνω από όλα ηταν η νοσηρή ατμόσφαιρα που πλανάται στον αέρα, η αίσθηση αδιεξόδου που πνίγει τις ζωές των πρωταγωνιστών.

Και σε αυτό βοήθησε πολύ η σκηνή του Black Box αλλά και τα σκηνοθετικά ευρήματα Ζαφείρη Χαϊτίδη.

Στο θέατρο Επί Κολωνώ βρίσκεται μια παράσταση άρτια δομημένη, ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και ολοκληρωμένη, που έχει μπει για τα καλά στο μυαλό του Stephen King. ΠΗΓΗ :cosmo.gr Link:[http://cosmo.gr/Theatre/Hellas/315065.html]
Page Tags:

 
Home | Αθήνα |