Εργο προσφοράς και καρδιάς είναι η ποιμαντική δράση που αναπτύσσει επί σειρά ετών στην καρδιά της Αφρικής ο Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουϊ κ. Ιωακείμ, ο οποίος κατάγεται από τον Βόλο. Έχοντας ως σημείο αναφοράς την αφοσίωσή του στον Θεό και τον άνθρωπο, ο κ. Ιωακείμ, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κοντοβάς, χτίζει ακούραστα ναούς, εκκλησίες και σχολεία, κλινικές και ορφανοτροφεία, αναπτύσσοντας πρωτοβουλίες ελπίδας, εκεί όπου ο πόνος περισσεύει. Το πατρικό του σπίτι βρίσκεται στην συμβολή των οδών Κασσαβέτη και Αναλήψεως και κάθε φορά που επισκέπτεται το Βόλο, ανατρέχει με συγκίνηση στις μνήμες που καθόρισαν την μετέπειτα ζωή του. Ο Βολιώτης Μητροπολίτης, ο οποίος αναπτύσσει σημαντικό ιεραποστολικό έργο, είναι το τρίτο παιδί του Ιωάννη και της Μηλίτσας Κοντοβά, καθώς πρωτότοκος είναι ο Παναγιώτης και δευτερότοκη η Βικτώρια. Παρά το εξαιρετικά φορτωμένο πρόγραμμά του, επισκέπτεται την πατρίδα του, ενώ πρόσφατα παραβρέθηκε στα ονομαστήρια του Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, με τον οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις.
Το ποιμαντικό έργο του Μητροπολίτη Ζάμπιας και Μαλάουϊ, αποτελεί προσφορά ελπίδας για χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περιοχή που μαστίζεται από θανατηφόρες ασθένειας και βιώνει τον εφιάλτη του έιτζ, του τύφου, της χολέρας και της ελονοσίας. Παρακάμπτοντας τις δυσκολίες που προκύπτουν καθημερινά, ο 44χρονος Μητροπολίτης μετουσιώνει σε πράξη την άνωθεν εντολή «αγαπάτε αλλήλους», ανεγείροντας ναούς, βαπτιστήρια, σχολεία, δημιουργώντας υποδομές που συμβάλουν στην επιμόρφωση των ντόπιων, αλλά και στην καλυτέρευση της καθημερινότητάς τους. Η ανέγερση ναών, κλινικών, ορφανοτροφείων, οικοτροφείων, βιβλιοθηκών, σχολείων, για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, αποτελούν σημαντικό κομμάτι μιας πολύτιμης προσφοράς, ενώ παράλληλα έχουν χειροτονηθεί εννέα Αφρικανοί κληρικοί, έπονται δέκα επτά και μέχρι στιγμής έχουν ασπαστεί την Ορθοδοξία 2000 πιστοί στην Ζάμπια και 2500 αντίστοιχα στο Μαλάουϊ.
«Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, διότι ξεκίνησα από το απόλυτο μηδέν, καθώς δεν υπήρχε καμία υποδομή, ούτε ναοί, ούτε τόπος κατοικίας, ούτε μέσο για να μετακινηθώ» ομολογεί ο Σεβασμιώτατος. Με απίστευτη δύναμη ψυχής, έκτισε πέντε εκκλησίες, ενώ ισάριθμες ανεγείρονται ήδη και παράλληλα φρόντισε ευθύς εξαρχής για την μόρφωση των παιδιών, χτίζοντας ένα τεράστιο σχολείο 850 τετραγωνικών μέτρων στο οποίο φοιτούν οι μαθητές εντελώς δωρεάν. Το σχολείο βρίσκεται στην Λουσάκα, πρωτεύουσα της Ζάμπια και έδρα της Μητρόπολης και προσφέρει δωρεάν φοίτηση σε 250 παιδιά, τα οποία «σπουδάζουμε, φροντίζουμε για την διατροφή και τον ρουχισμό τους, τους παρέχουμε βιβλία, όλα δωρεάν» αναφέρει ο κ. Ιωακείμ, ο οποίος προσθέτει ότι «τα περισσότερα εξ αυτών είναι ορφανά, διότι η χώρα μαστίζεται από το έιντς και όσοι γλυτώνουν από αυτή την πανωλεθρία, πεθαίνουν από ελονοσία, τύφο ή χολέρα. Όπως αντιλαμβάνεστε, προσθέτει, το έργο της Εκκλησίας εκεί δεν είναι μόνο ιεραποστολικό, να κατηχεί και να βαπτίζει Αφρικανούς, αλλά σκοπός είναι να τους δώσουμε έναν καλύτερο τρόπο ζωής, για να επιβιώσουν».
Ο Βόλος της καρδιάς του
Η πορεία του κ. Ιωακείμ καθορίστηκε ουσιαστικά από την παιδική του ηλικία κι όπως ομολογεί «όλη η λειτουργία της Μητροπόλεως με έχει καθορίσει στην ζωή μου και βλέπω με πολύ χαρά όταν έρχομαι, ότι όχι απλώς παραμένει, αλλά αυξάνεται και η πνευματικότητα και το πνευματικό έργο του Βόλου». Φοίτησε στο 3ο Δημοτικό, το 1ο Γυμνάσιο και το Εκκλησιαστικό Λύκειο Βόλου, ενώ από μικρή ηλικία συμμετείχε ενεργά στα μυστήρια της Εκκλησίας, στην ενορία του, την Ανάληψη. «Όποτε μου το επιτρέπουν τα καθήκοντά μου, έρχομαι στο Βόλο για να επισκεφτώ την μητέρα και τα αδέλφια μου, που είναι παντρεμένα με παιδιά και εγγόνια και ζουν στο Βόλο» αναφέρει ο κ. Ιωακείμ, μιλώντας στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ». Καθοριστική υπήρξε για τον ίδιο η προσωπικότητα του Μακαριστού Χριστοδούλου και όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά «ασφαλώς σε ένα παιδί που πρόκειται να ιερωθεί ή είχε σκοπό να ιερωθεί, έπαιξε σημαντικό ρόλο και η προσωπικότητα του κυρού Χριστοδούλου».
Οι μνήμες από τον Βόλο πολλές κι όπως ομολογεί ο ίδιος «μου λείπει το χρώμα και η μυρωδιά του Βόλου, το Πήλιο και η θάλασσα, διότι ζω σε μια χώρα όπου η κοντινότερη παραλία απέχει 5.000 χιλιόμετρα». Από τον Βόλο έφυγε σε ηλικία 18 ετών, όταν εισήχθη στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκτοτε κουβαλάει στην ψυχή του τις μνήμες μιας ξέγνοιαστης εποχής. «Έχω πάντα στην καρδιά μου τις μνήμες της εποχής εκείνης, του 1984 που έφυγα από τον Βόλο, διότι έκτοτε, όλα αυτά τα 27 χρόνια που λείπω, έρχομαι πλέον για λίγες μέρες. Έχω πάντα στην μνήμη μου τις αυλές, τα λουλούδια, τις γειτονιές όπου οι γυναίκες κάθονταν έξω ή τα παιδιά που έπαιζαν στο δρόμο. Όλα αυτά μου λείπουν σήμερα» προσθέτει.
Ως παιδί έπαιζε με τους φίλους του στην γειτονιά του και κάθε στιγμή τον συντροφεύουν νοερά οι δικοί του άνθρωποι, με τους οποίους επικοινωνεί τακτικά κι όπως επισημαίνει «παρόλο που βρίσκομαι μακριά, είμαστε πολύ ενωμένη και αγαπημένη οικογένεια». Παρακαταθήκη ζωής αποτελεί για τον ίδιο «η προσευχή και η ευχή της μητέρας μου, διότι μου συμπαρίσταται ηθικά στο έργο μου, η ευχή του πνευματικού μου. Ο γέροντάς μου, υπογραμμίζει ο κ. Ιωακείμ, ο οποίος με σπούδασε και πέθανε πάνω στο χέρι μου, μου έδωσε την ευχή του και αντιλαμβάνεστε ότι αυτό είναι μεγάλη παρακαταθήκη για μένα και νομίζω ότι ήταν και η αιτία που έγινα Επίσκοπος στα 37 μου χρόνια».
Πορεία στην Αφρική
Η μακρά πορεία του κ. Ιωακείμ στον δρόμο της ιεροσύνης και της προσφοράς είχε ως αφετηρία τις διδαχές του γέροντά του. «Είχα συνδεθεί από την παιδική μου ηλικία με έναν Μητροπολίτη Γέροντα, ο οποίος με σπούδασε και με χειροτόνησε. Είναι ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αυστραλίας κ. Ιεζεκιήλ, ο οποίος καθόρισε την πορεία μου μέσα στην Εκκλησία» θυμάται με ευγνωμοσύνη ο ομιλών. Χειροτονήθηκε διάκονος στην Αθήνα, στο μετόχι της Σίμωνος Πέτρας, στην συνέχεια υπηρέτησε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στην Καπνικαρέα, στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, σε διάφορες Μητροπόλεις της Ελλάδας, στο Περιστέρι, στην Μητρόπολη Ρόδου και τα τελευταία 17 χρόνια βρίσκεται στην Αφρική. Η αφορμή για να ξεκινήσει το ποιμαντικό του έργο στην Αφρική «ήταν κατ’ αρχάς το κάλεσμα του Θεού. Στην συνέχεια, τονίζει, αισθάνθηκα ότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί κληρικοί, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Στην Αφρική υπήρχε λειψανδρία, υπήρχε ανάγκη και αισθάνθηκα ότι μπορούσα να προσφέρω κάτι παραπάνω, για να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο».
Το πνευματικό του έργο στην Αφρική περιλαμβάνει πολλούς σημαντικούς σταθμούς, καθώς υπηρέτησε ως εφημέριος και πρωτοσύγκελος στην Μητρόπολη Αξιώμης στην Αιθιοπία, ως εφημέριος στην Αντίς Αμπέμπα και παράλληλα ως υπεύθυνος στην χώρα της Ερυθραίας. Επί των ημερών του εκλιπόντος Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρου, μετατέθηκε στην Αλεξάνδρεια και υπηρέτησε ως αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου επί επτά χρόνια. Ακολούθησε η εκλογή του σε Επίσκοπο Ζάμπιας και στην συνέχεια δημιουργήθηκε η Μητρόπολη Ζάμπιας και Μαλάουϊ, την οποία και διακονεί ως Μητροπολίτης, με σεμνότητα και αφοσίωση.
Κοντά στον ανθρώπινο πόνο
Ο ανθρώπινος πόνος περισσεύει στην άλλη άκρη της γης και οι συνθήκες ζωής είναι κυριολεκτικά τριτοκοσμικές, καθώς δεκάδες ορφανά παιδιά ζητιανεύουν στα φανάρια, έχοντας χάσει τους γονείς και τους παππούδες τους λόγω έιντς, ενώ χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν τον άρτο τον επιούσιο, βιώνοντας την απόλυτη φτώχια. Το έργο του κ. Ιωακείμ είναι κατά συνέπεια τεράστιο καθώς «προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ζωή τους, να τους εκπαιδεύσουμε, να μάθουν μια τέχνη, προσπαθούμε να τους χτίσουμε τεχνικές σχολές, μαθαίνουμε στις γυναίκες να ράβουν και να κεντούν, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μελλοντικό εισόδημα, αναπτύσσουμε προγράμματα διάνοιξης πηγαδιών στα χωριά, προκειμένου να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο. Παράλληλα, επισημαίνει ο ίδιος, μαθαίνουμε στους νέους πώς να φυτεύουν και στα άμεσα σχέδιά μας είναι η δημιουργία γυμνασίου ώστε να συνεχίσουν τα μαθήματα οι απόφοιτοι του δημοτικού σχολείου, αλλά και γεωργικής σχολής διότι είναι εύφορα τα μέρη και θα μπορούσαν να ζήσουν οι ντόπιοι ασχολούμενοι με την γεωργία ή την κτηνοτροφία».
Αρωγοί του τεράστιου έργου που αναπτύσσει ο Βολιώτης Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουϊ είναι πολλοί άνθρωποι που διαθέτουν περίσσευμα ψυχής, αρκετοί Βολιώτες, αλλά και σύλλογοι με ιεραποστολική δράση, όπως οι «Τρείς Ιεράρχες», που συνδράμουν τον αγώνα ζωής και ελπίδας. Ο κ. Ιωακείμ αντλεί δύναμη «από την βαθιά πίστη στον Θεό και τα πονεμένα μάτια των ανθρώπων. Όταν βλέπεις τα πονεμένα ματάκια των παιδιών, υπογραμμίζει, νιώθεις την ανάγκη να τα βοηθήσεις». Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά δεν τον κάμπτουν, αντίθετα ενδυναμώνουν την πίστη του και την διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, ενώ το μήνυμα που στέλνει, κλείνοντας, στους συμπολίτες του, συνοψίζεται στην φράση «πρέπει ο καθένας να είναι κοντά στην οικογένειά του και κοντά στην Εκκλησία, διότι το Ευαγγέλιο διδάσκει τους ανθρώπους, να είναι κυρίως άνθρωποι». ΠΗΓΗ:taxydromos.gr
Το ποιμαντικό έργο του Μητροπολίτη Ζάμπιας και Μαλάουϊ, αποτελεί προσφορά ελπίδας για χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περιοχή που μαστίζεται από θανατηφόρες ασθένειας και βιώνει τον εφιάλτη του έιτζ, του τύφου, της χολέρας και της ελονοσίας. Παρακάμπτοντας τις δυσκολίες που προκύπτουν καθημερινά, ο 44χρονος Μητροπολίτης μετουσιώνει σε πράξη την άνωθεν εντολή «αγαπάτε αλλήλους», ανεγείροντας ναούς, βαπτιστήρια, σχολεία, δημιουργώντας υποδομές που συμβάλουν στην επιμόρφωση των ντόπιων, αλλά και στην καλυτέρευση της καθημερινότητάς τους. Η ανέγερση ναών, κλινικών, ορφανοτροφείων, οικοτροφείων, βιβλιοθηκών, σχολείων, για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού, αποτελούν σημαντικό κομμάτι μιας πολύτιμης προσφοράς, ενώ παράλληλα έχουν χειροτονηθεί εννέα Αφρικανοί κληρικοί, έπονται δέκα επτά και μέχρι στιγμής έχουν ασπαστεί την Ορθοδοξία 2000 πιστοί στην Ζάμπια και 2500 αντίστοιχα στο Μαλάουϊ.
«Αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, διότι ξεκίνησα από το απόλυτο μηδέν, καθώς δεν υπήρχε καμία υποδομή, ούτε ναοί, ούτε τόπος κατοικίας, ούτε μέσο για να μετακινηθώ» ομολογεί ο Σεβασμιώτατος. Με απίστευτη δύναμη ψυχής, έκτισε πέντε εκκλησίες, ενώ ισάριθμες ανεγείρονται ήδη και παράλληλα φρόντισε ευθύς εξαρχής για την μόρφωση των παιδιών, χτίζοντας ένα τεράστιο σχολείο 850 τετραγωνικών μέτρων στο οποίο φοιτούν οι μαθητές εντελώς δωρεάν. Το σχολείο βρίσκεται στην Λουσάκα, πρωτεύουσα της Ζάμπια και έδρα της Μητρόπολης και προσφέρει δωρεάν φοίτηση σε 250 παιδιά, τα οποία «σπουδάζουμε, φροντίζουμε για την διατροφή και τον ρουχισμό τους, τους παρέχουμε βιβλία, όλα δωρεάν» αναφέρει ο κ. Ιωακείμ, ο οποίος προσθέτει ότι «τα περισσότερα εξ αυτών είναι ορφανά, διότι η χώρα μαστίζεται από το έιντς και όσοι γλυτώνουν από αυτή την πανωλεθρία, πεθαίνουν από ελονοσία, τύφο ή χολέρα. Όπως αντιλαμβάνεστε, προσθέτει, το έργο της Εκκλησίας εκεί δεν είναι μόνο ιεραποστολικό, να κατηχεί και να βαπτίζει Αφρικανούς, αλλά σκοπός είναι να τους δώσουμε έναν καλύτερο τρόπο ζωής, για να επιβιώσουν».
Ο Βόλος της καρδιάς του
Η πορεία του κ. Ιωακείμ καθορίστηκε ουσιαστικά από την παιδική του ηλικία κι όπως ομολογεί «όλη η λειτουργία της Μητροπόλεως με έχει καθορίσει στην ζωή μου και βλέπω με πολύ χαρά όταν έρχομαι, ότι όχι απλώς παραμένει, αλλά αυξάνεται και η πνευματικότητα και το πνευματικό έργο του Βόλου». Φοίτησε στο 3ο Δημοτικό, το 1ο Γυμνάσιο και το Εκκλησιαστικό Λύκειο Βόλου, ενώ από μικρή ηλικία συμμετείχε ενεργά στα μυστήρια της Εκκλησίας, στην ενορία του, την Ανάληψη. «Όποτε μου το επιτρέπουν τα καθήκοντά μου, έρχομαι στο Βόλο για να επισκεφτώ την μητέρα και τα αδέλφια μου, που είναι παντρεμένα με παιδιά και εγγόνια και ζουν στο Βόλο» αναφέρει ο κ. Ιωακείμ, μιλώντας στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ». Καθοριστική υπήρξε για τον ίδιο η προσωπικότητα του Μακαριστού Χριστοδούλου και όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά «ασφαλώς σε ένα παιδί που πρόκειται να ιερωθεί ή είχε σκοπό να ιερωθεί, έπαιξε σημαντικό ρόλο και η προσωπικότητα του κυρού Χριστοδούλου».
Οι μνήμες από τον Βόλο πολλές κι όπως ομολογεί ο ίδιος «μου λείπει το χρώμα και η μυρωδιά του Βόλου, το Πήλιο και η θάλασσα, διότι ζω σε μια χώρα όπου η κοντινότερη παραλία απέχει 5.000 χιλιόμετρα». Από τον Βόλο έφυγε σε ηλικία 18 ετών, όταν εισήχθη στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκτοτε κουβαλάει στην ψυχή του τις μνήμες μιας ξέγνοιαστης εποχής. «Έχω πάντα στην καρδιά μου τις μνήμες της εποχής εκείνης, του 1984 που έφυγα από τον Βόλο, διότι έκτοτε, όλα αυτά τα 27 χρόνια που λείπω, έρχομαι πλέον για λίγες μέρες. Έχω πάντα στην μνήμη μου τις αυλές, τα λουλούδια, τις γειτονιές όπου οι γυναίκες κάθονταν έξω ή τα παιδιά που έπαιζαν στο δρόμο. Όλα αυτά μου λείπουν σήμερα» προσθέτει.
Ως παιδί έπαιζε με τους φίλους του στην γειτονιά του και κάθε στιγμή τον συντροφεύουν νοερά οι δικοί του άνθρωποι, με τους οποίους επικοινωνεί τακτικά κι όπως επισημαίνει «παρόλο που βρίσκομαι μακριά, είμαστε πολύ ενωμένη και αγαπημένη οικογένεια». Παρακαταθήκη ζωής αποτελεί για τον ίδιο «η προσευχή και η ευχή της μητέρας μου, διότι μου συμπαρίσταται ηθικά στο έργο μου, η ευχή του πνευματικού μου. Ο γέροντάς μου, υπογραμμίζει ο κ. Ιωακείμ, ο οποίος με σπούδασε και πέθανε πάνω στο χέρι μου, μου έδωσε την ευχή του και αντιλαμβάνεστε ότι αυτό είναι μεγάλη παρακαταθήκη για μένα και νομίζω ότι ήταν και η αιτία που έγινα Επίσκοπος στα 37 μου χρόνια».
Πορεία στην Αφρική
Η μακρά πορεία του κ. Ιωακείμ στον δρόμο της ιεροσύνης και της προσφοράς είχε ως αφετηρία τις διδαχές του γέροντά του. «Είχα συνδεθεί από την παιδική μου ηλικία με έναν Μητροπολίτη Γέροντα, ο οποίος με σπούδασε και με χειροτόνησε. Είναι ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αυστραλίας κ. Ιεζεκιήλ, ο οποίος καθόρισε την πορεία μου μέσα στην Εκκλησία» θυμάται με ευγνωμοσύνη ο ομιλών. Χειροτονήθηκε διάκονος στην Αθήνα, στο μετόχι της Σίμωνος Πέτρας, στην συνέχεια υπηρέτησε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, στην Καπνικαρέα, στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας, σε διάφορες Μητροπόλεις της Ελλάδας, στο Περιστέρι, στην Μητρόπολη Ρόδου και τα τελευταία 17 χρόνια βρίσκεται στην Αφρική. Η αφορμή για να ξεκινήσει το ποιμαντικό του έργο στην Αφρική «ήταν κατ’ αρχάς το κάλεσμα του Θεού. Στην συνέχεια, τονίζει, αισθάνθηκα ότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί κληρικοί, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Στην Αφρική υπήρχε λειψανδρία, υπήρχε ανάγκη και αισθάνθηκα ότι μπορούσα να προσφέρω κάτι παραπάνω, για να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο».
Το πνευματικό του έργο στην Αφρική περιλαμβάνει πολλούς σημαντικούς σταθμούς, καθώς υπηρέτησε ως εφημέριος και πρωτοσύγκελος στην Μητρόπολη Αξιώμης στην Αιθιοπία, ως εφημέριος στην Αντίς Αμπέμπα και παράλληλα ως υπεύθυνος στην χώρα της Ερυθραίας. Επί των ημερών του εκλιπόντος Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρου, μετατέθηκε στην Αλεξάνδρεια και υπηρέτησε ως αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου επί επτά χρόνια. Ακολούθησε η εκλογή του σε Επίσκοπο Ζάμπιας και στην συνέχεια δημιουργήθηκε η Μητρόπολη Ζάμπιας και Μαλάουϊ, την οποία και διακονεί ως Μητροπολίτης, με σεμνότητα και αφοσίωση.
Κοντά στον ανθρώπινο πόνο
Ο ανθρώπινος πόνος περισσεύει στην άλλη άκρη της γης και οι συνθήκες ζωής είναι κυριολεκτικά τριτοκοσμικές, καθώς δεκάδες ορφανά παιδιά ζητιανεύουν στα φανάρια, έχοντας χάσει τους γονείς και τους παππούδες τους λόγω έιντς, ενώ χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν τον άρτο τον επιούσιο, βιώνοντας την απόλυτη φτώχια. Το έργο του κ. Ιωακείμ είναι κατά συνέπεια τεράστιο καθώς «προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ζωή τους, να τους εκπαιδεύσουμε, να μάθουν μια τέχνη, προσπαθούμε να τους χτίσουμε τεχνικές σχολές, μαθαίνουμε στις γυναίκες να ράβουν και να κεντούν, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα μελλοντικό εισόδημα, αναπτύσσουμε προγράμματα διάνοιξης πηγαδιών στα χωριά, προκειμένου να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο. Παράλληλα, επισημαίνει ο ίδιος, μαθαίνουμε στους νέους πώς να φυτεύουν και στα άμεσα σχέδιά μας είναι η δημιουργία γυμνασίου ώστε να συνεχίσουν τα μαθήματα οι απόφοιτοι του δημοτικού σχολείου, αλλά και γεωργικής σχολής διότι είναι εύφορα τα μέρη και θα μπορούσαν να ζήσουν οι ντόπιοι ασχολούμενοι με την γεωργία ή την κτηνοτροφία».
Αρωγοί του τεράστιου έργου που αναπτύσσει ο Βολιώτης Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουϊ είναι πολλοί άνθρωποι που διαθέτουν περίσσευμα ψυχής, αρκετοί Βολιώτες, αλλά και σύλλογοι με ιεραποστολική δράση, όπως οι «Τρείς Ιεράρχες», που συνδράμουν τον αγώνα ζωής και ελπίδας. Ο κ. Ιωακείμ αντλεί δύναμη «από την βαθιά πίστη στον Θεό και τα πονεμένα μάτια των ανθρώπων. Όταν βλέπεις τα πονεμένα ματάκια των παιδιών, υπογραμμίζει, νιώθεις την ανάγκη να τα βοηθήσεις». Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά δεν τον κάμπτουν, αντίθετα ενδυναμώνουν την πίστη του και την διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, ενώ το μήνυμα που στέλνει, κλείνοντας, στους συμπολίτες του, συνοψίζεται στην φράση «πρέπει ο καθένας να είναι κοντά στην οικογένειά του και κοντά στην Εκκλησία, διότι το Ευαγγέλιο διδάσκει τους ανθρώπους, να είναι κυρίως άνθρωποι». ΠΗΓΗ:taxydromos.gr