ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΑΘΗΝΑ >Αθήνα >Αθήνα 1-2011 >Δαιμονίζουν το εγώ μας οι ΔΑΙΜΟΝΕΣ! /

Δαιμονίζουν το εγώ μας οι ΔΑΙΜΟΝΕΣ!



Τι σημαίνει :«Το Εγώ μου είσαι Εσύ;» και πως γίνεται να θέλεις να κατασπαράξεις το ίδιο το εγώ σου; Υπάρχουν ταμπού στον έρωτα; Επιτρέπεται η μοιχεία; Ξεπερνάει ποτέ ένας άνδρας το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας; Πόσο βάθος κρύβει από πίσω της, μια ευτυχισμένη επιφάνεια; Πόσο μόνοι είμαστε, ακόμα και αν συνυπάρχουμε με πολλούς;



Τα ερωτήματα που θέτει ο Λαρς Νορέν στους «Δαίμονες» μπορούν να αναλυθούν σε πολλές σελίδες και αυτό γιατί πέρα από αυτά που βλέπουμε όλοι, ελλοχεύουν και άλλα που δημιουργούν τα προσωπικά μας βιώματα.
Ο Σουηδός συγγραφέας, θεωρείται από πολλούς πνευματικό παιδί και «διάδοχος» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, μια σύγκριση για την οποία ο ίδιος έχει συχνά εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, και η οποία εν μέρει στηρίζεται και στο γεγονός ότι ο Νορέν, ειδικά στα πρώτα του έργα, επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο έρεβος των οικογενειακών δεσμών και ιδιαίτερα των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα. Ο Λαρς Νορέν είναι ο πιο παραγωγικός Ευρωπαίος δραματουργός, όμως το έργο του παραμένει σκανδαλωδώς ελάχιστα παιγμένο σε ολόκληρο τον αγγλόφωνο κόσμο.
Η επιλογή και μόνο λοιπόν από τον θίασο «Κώδικα» να ανεβάσει το συγκεκριμένο κείμενο, από μόνη της ,μας ερεθίζει την περιέργεια, ένα έργο που ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Ελλάδα.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Γιαμλόγλου, απέδιδε με ακρίβεια το πνεύμα του Νορέν και άφηνε χώρο για να ξεδιπλωθούν οι τέσσερις ερμηνείες των εξαιρετικών ηθοποιών. Παράλληλα όμως, δεν έλειπαν και κάποιοι συμβολισμοί, που προσέδιδαν ξεχωριστό ενδιαφέρον και άφηναν το έργο ανοιχτό και σ’ άλλες αναγνώσεις.
Αν και ήταν η πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία, καθώς είναι ευρύτερα γνωστός ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος κινηματογράφου είναι πολύ δύσκολο να το διακρίνει κανείς. Από την παράσταση φαίνεται ένα ολότελα δικό του στίγμα και μια προσωπική πινελιά, χωρίς να εκμεταλλευτεί κινηματογραφικές ευκολίες μέσω εφέ και βίντεο.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές της παράστασης: ο Πάνος Παπαγεωργόπουλος, η Ερατώ Πίσση, η Φανή Παναγιωτίδου και ο Ορέστης Δικαίος ήταν εξαιρετικοί. Κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των ρόλων τους, χωρίς μελοδραματισμούς και υπερβολές, παίζοντας ρεαλιστικά και μεταφέροντας ατόφιο το συναίσθημα, στους θεατές.
Όλοι τους ήταν αντιμέτωποι με πολυδιάστατους χαρακτήρες που δεν ησύχαζαν ακόμα και στις παύσεις τους.
Πολύ ενδιαφέρον, μοντέρνο και πρωτότυπο, το σκηνικό της παράστασης που εξυπηρετούσε την εξέλιξη της ιστορίας , το ίδιο συνέβαινε και με τους φωτισμούς και τα κουστούμια. Όλα ισορροπούσαν άρτια μεταξύ μαύρου, λευκού και κόκκινου αναδεικνύοντας και τα χρώματα ως σύμβολα.
Η μουσική του βραβευμένου συνθέτη Γιάννη Πλαστήρα (Για την μουσική της μικρού μήκους ταινίας Ιμάντας του Δημήτρη Γιαμλόγλου βραβεύτηκε στο φεστιβάλ φανταστικού κινηματογράφου της Αθήνας και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάδοβα.) ήταν διακριτική, χωρίς να περνά απαρατήρητη.
Η διάρκεια του έργου από την άλλη, που ήταν δυόμιση ώρες, είναι νομίζω ένα μειονέκτημα, γιατί σε κάποια σημεία σε κουράζει.
Με μια φράση: Μια ενδιαφέρουσα και προσεγμένη στις λεπτομέρειες παράσταση που αξίζει να δείτε!
Αξιοσημείωτη και η φθηνή τιμή του εισιτηρίου.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Φρανκ και Καταρίνα: Τριάντα και κάτι, εννιά χρόνια γάμου. Φαινομενικά το τέλειο ζευγάρι. Άτεκνοι.
Τόμας και Γκένα: Οι γείτονες. Οι από κάτω. Τριάντα και κάτι, δώδεκα χρόνια γάμου, οι ιδανικοί γονείς. Ζουν και αναπνέουν για τα παιδιά τους.
Απόψε οι τέσσερις τους θα συνυπάρξουν, το βράδυ πριν τον ενταφιασμό της μητέρας του Φρανκ. Μέσα από μια σειρά από αμοιβαίους εξευτελισμούς, σπαρακτικές εξομολογήσεις, σεξουαλικές προκλήσεις και λεκτικές (ή μη) επιθέσεις, θα πρέπει να παλέψουν με τους δαίμονές τους. Πως όμως ξορκίζει κάποιος τον ίδιο του τον εαυτό;
Η ανία της συντροφικότητας αλλά και ο φόβος της μοναξιάς, οι ερωτικές φαντασιώσεις κόντρα στις ασφαλείς επιλογές, η λήθη του αλκοόλ και η απάθεια της νηφαλιότητας, το όνειρο και η πραγματικότητα, η απώλεια του θανάτου και η υπόσχεση της γέννησης, το Αρσενικό και το Θηλυκό - όλα οδηγούν, ασυνείδητα, στην αναγνώριση της Ανάγκης. Ανάγκη για επανεκκίνηση. Ανάγκη για τον επανακαθορισμό της ύπαρξης. Ανάγκη για θαρραλέα αντιμετώπιση μιας θλίψης δίχως έλεος. Ανάγκη - σκέτο.
Ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση-Διασκευή: Πάνος Παπαγεωργόπουλος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιαμλόγλου
Σκηνικά: Έφη Ζυγούρη Κοστούμια: Σοφία Κοτσίκου,Κατερίνα Χαλιώτη, Τάσος Δήμας Μουσική: Γιάννης Πλαστήρας
Φωτισμοί: Μαριάννα Κοντούλη
Διανομή

Καταρίνα: Ερατώ Πίσση
Φρανκ: Πάνος Παπαγεωργόπουλος
Γκένα: Φανή Παναγιωτίδου
Τόμας: Ορέστης Δικαίος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Παυλίνα Φλεβοτομά, Ξανθή Σπανού, Σταύρος Γιαννακόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Διονυσία Σακελλαρίου
Χειρισμός ήχου-φωτός: Γιώργος Δανέζης

Eιδικά εφέ: Δημήτρης Σκιαδόπουλος
Φωτογραφίες: Μάνος Γαστεράτος

Μακιγιάζ: Ιωάννα Συμεωνίδη
Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη, έως 1 Φεβρουαρίου 2011
Χώρος: Θέατρο του Ήλιου, Φρυνίχου 10, Μετρό Ακρόπολη
Τηλέφωνο θεάτρου: 2103231591
Ώρα: 21:00
Τιμή εισιτηρίου: Γενική είσοδος: 15 ευρώ, Φοιτητικό: 12 ευρώ
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 6974413404, (13.00 - 18.00) Ενώ στις 4 και 5 Φεβρουαρίου η παράσταση θα ανέβει στο Ναύπλιο, στο θέατρο «Τριανόν» στις 21:00
Το πρόγραμμα της παράστασης, ύστερα από συμφωνία με το συγγραφέα, περιέχει ολόκληρο το έργο του Λαρς Νορέν «Δαίμονες» σε μετάφραση Πάνου Παπαγεωργόπουλου.
Είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται στην Ελλάδα έργο του Νορέν, ενώ την έκδοση του προγράμματος ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος ΟΞΥ. ΠΗΓΗ :cosmo.gr
Page Tags:

 
Home | Αθήνα |